Vergane glorie

Ooit ontpopte Potosi zich als de welvarendste & rijkste stad van heel Zuid-Amerika. Potosi bloeide op de gigantische zilverreserves in de Cerro Rico, de berg die ten oosten over de stad waakt. Gedurende de eeuwen hebben miljoenen mijners hun lot verbonden (een enkeling positief, maar veelal negatief in de vorm van hun laatste adem) aan de mijnen. Het Spaanse Koninkrijk teerde voor ontelbare jaren op de glimmende voorraden. In de negentiende eeuw "good times, went bad" en de welvaart glipte door de vingers van de Potosiers.

De mijnen zijn nog steeds operationeel en elke ochtend dalen er zo`n 15.000 mijners met boterhamtrommel in de mijnen af om hun geluk te beproeven. In de mijnen lijkt de tijd stil sinds de koloniale revolutie te hebben gestaan. Alles draait op mankracht: ertsen worden met spierballen in de mijnwagons geschept en de mijnwagons worden op spierkracht de schachten uitgeduwd. Niet van deze tijd. Onwerkelijk! Een dagje in de mijnen van Potosi doet deze luie decadente student weer met beide benen op de grond staan.

Kauwend op een overdosis cocabladeren kijken de meeste mijners stoïcijns door de schachten van de mijn. Life is a bitch! Tien uur per dag buffelen in sauna-achtige omstandigheden, geen DE-koffiemachine of een zonnestraal om je dag te verlichten en zoveel stof in je longen dat de gemiddelde mijner de kaarsjes op z`n 40ste verjaardagstaart niet meer kan uitblazen. De andere kant van het verhaal: er rijd hier een mijner rond in een gepimpte Hummer. De goude pik maakte zo`n 20.000 USD per week. Een kwestie van je pikhouweel in de juiste aardlaag hakken: vette mazzel

Zoals je in Nederland een liter melk koopt, zo loop je in Potosi een winkel uit met een staaf dynamiet in je boterschappentas. Toys for boys! Voor 150 eurocenten is een "IKEA-dynamiet-bouwpakket" te koop. Dit zijn geen Astronauten van mijn Valburgse vriend Ben Ras! Als in de beste Roadrunner tekenfilm heb ik een bom gekneed, ontsteking erin, lucifer erbij....: heerlijk!