Maffia!

Reizen betekent vertrouwen op vreemden, je ziel en zaligheid (en moneybelt) in de handen van de lokale bevolking leggen, hopend dat zij je de door de Lonely Planet of Footprint bewierookte paradijzen van onze planeet laten zien. De balans tussen vertrouwen en naïviteit is in sommige toeristen-hubs echter flinter dun...

National Park Pantanal is de reden waarom ik mijn Bolivianos inwissel voor Braziliaanse Reals. Net aangekomen in Corumba (tegen de grens van Bolivia) ga ik op zoek naar een drie-daagse trip, die mij de wonderen & geheimen van de Pantanal kan laten zien.... Onder het genot van een biertje zijn scams een van de favoriete gespreksonderwerpen in elk hostel ter wereld. Inmiddels ben ik acht maanden on-the-road en ken ik de verhalen & trucs, en weet ik dat een scam op elke hoek van de straat ligt te loeren. Groen, als op mijn eerste interrail met de Joosten en de barmhartige Barthogh, heb ik me erin laten luizen.

Je gevoel zegt dat er iets niet klopte, maar je hersenen kunnen dit gevoel niet stelligen. En waarom zou ik wantrouwend zijn tegen deze Braziliaan met de glimlach van Ronaldinho op zijn gelaat? Achteraf weet ik waarom: zijn praatjes & streken zijn geslepen als de oude vos Romario en zijn trucs onnavolgbaar als de vrije trappen van Roberto Carlos. Deze dikke krullenbol is vernuftig als Adriano in de zestienmeter en bleek uiteindelijk doeltreffender dan Kaka....! Naïef als een wereldvreemde Amerikaan laat ik me een utopische tour van 200 real aansmeren. Dom!
Met Brazilaanse warmte word ik door mijn kruimeldief op de bus gezet naar de toegangsweg van het Nationaal Park Pantanal. Als ik uitstap in de middle-of-nowhere en de bus aan de horizon zie verdwijnen bekruipt me langzaam maar zeker het gevoel dat de gids die mij hier zou oppikken net zo min bestaat als sneeuwwitje en de zeven dwergen. Ook dit is reizen. De eerst volgende vraag is: hoe kom ik hier in Godsnaam weer vandaan? Het antwoord is simpel: zoals vaak tijdens het reizen ben ik afhankelijk van de lokale bevolking en kan ik niets anders doen dan deze personen vertrouwen: lost in translation! Een Braziliaans echtpaar toont mij uiteindelijk het ware gezicht van Brazilië: een uitreikende hand en optimisme. Ze bellen voor mij een betrouwbare lodge-eigenaar, die mij net na zonsondergang van deze verlaten plek ophaalt...