San Blas

San Blas is een vergeten dorpje aan de Pacific Ocean. Het dorp kenmerkt zich door bankjes vol Mexicanen en een aantal hippies die in de jaren `70 de bus terug naar huis zijn vergeten te nemen. Het hele dorp straalt rust en gelatenheid uit: een verademing! In de strandtenten wordt vis verkocht, die `s morgens door de plaatselijk vissers is gevangen. Soms is het jammer dat de Mexicanen elke maaltijd overladen met limon, pepers, zout of een van de vele pittige salsas. Desalniettemin, niets dan goeds over de keuken van San Blas .

Vrijdag laat in de middag pas vertrokken, hetgeen erin resulteerde dat we in Tepic (halverwege) de bus naar San Blas misten. Het uitgaansleven van Tepic is waarschijnlijk te vergelijken met een avond stappen in Huissen. Verrotte kroegen, vol halvegaren! Deze avond zal niet de boeken ingaan als een van de meest bruisende. Ook San Blas is timide, maar de surf-dude-style café zijn perfect om te babbelen met de plaatselijke bevolking. Ik heb hier trouwens ook sinds maanden een aantal zonnestralen om mijn sneeuwwitte lichaam laten schijnen. Hetgeen tot een `gezonde` rode gloeit heeft geleid. Als ik zo doorga, wordt het een bruine Kerst dit jaar...

Spaanse lessen

Een van de doelen om naar Mexico te komen, is enige kennis en kunde opdoen van de Spaanse taal. Daarom neem ik elke ochtend rond 8 uur de locale bus. Wie hier in Guadalajara gebruik wil maken van het busnetwerk dient niet vies te zijn van een gezonde dosies body-contact. De bussen zijn afgeladen vol, vliegen over drempels, scheuren over de verschillende rijbanen en stoppen voor elke gek die langs de kant zijn hand opsteekt. Waar de bus stopt is altijd een klein raadsel, maar meestal lukt het me om in de buurt van de universiteit (Universidad Autonomo de Guadalarajara) uit te stappen.

In de klas zit in met 2 libanezen die de gevolgen van de oorlog ontvluchten (lees: hun kebab inruilen voor tacos) en in Mexico proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Verder is er nog Suin uit Korea en een non (63) uit Brazilie. Het is heerlijk om na een klein jaartje elke dag op kantoor te hebben gezeten weer even terug te keren in het studentenleven. Ik ben het duidelijk nog niet verleerd en het voelt vertrouwd om ´s morgens op mijn slippers de campus op te komen sloven, onderweg een capuccino te scoren, een praatje te maken en tussentijds de lessen te volgen. De lessen zijn in het spaans, hetgeen soms de nodige fantasie en inlevingsvermogen vereist om iets van de grammatica regels te begrijpen. Ik ben benieuwd waar dit spaanse avontuur mij zal brengen....

Volgende week eindigen mijn lessen hier in Guadalajara en vertrek ik na alle waarschijnlijkheid naar Guanojuato om daar mijn spaanseworsteling voort te zetten.

Tequilla

Op nog geen 60 km van Gualadajara ligt het fameuze dorpje Tequilla. Zoals Grol ons Grolsch heeft geschonken, Dommelen de geboorteplaats is van Dommels, zo is Tequilla.....ja precies! Een bezoek aan het dorpje dat jou en mij menig kater heeft bezorgd is zeker een`must`!

De tour was om het zo te zeggen interessant, de proeferij een klein paradijs op aarde. Tequillas in alle kleuren smaken én alcoholpercentages! Zoals het een Nederlander bekoord, heb ik ze allemaal geproefd en ik denk dat de tequilla vanilla mij het meeste tot de verbeelding spreekt, hoewel ook de café, caramel, manderijn, aardbei, en appel heerlijk naar binnen glijden.

Aangezien 1+1 twee is en je niet elke dag een tequilla in tequilla drinkt, bleef de auto staan waar ie stond. Een hotel was snel geregeld, en ook de locale kroeg was snel gevonden. Zaterdag 18 november was een heerlijke avond...

Guadalajara

De Spaanse lessen zijn top. Ik moet nog 1000 en 1 woorden leren, mijn uitspraak is bagger, grammatica doe ik nog niet aan, maar het loopt als een trein! Het mag gezegd worden, mijn Mexicaanse lerares is een oververvalsde guapa. Hetgeen ervoor zorgdraagt dat Martijn elke dag op de eerste rij zijn Spaanse zinnen produceert.

De eerste dag deed ik er dik anderhalf uur over, met twee keer overstappen, om op school te komen. Tot overmaat van ramp, kwam ik muurvast te zitten met mijn rugzak tussen de deuren van de overvolle bus. Dit moet anders! Daarom besloot ik vandaag maar eens in de bus te stappen die letterlijk voor mijn deur stopt. En wat blijkt: deze bus rijdt binnen vijfentwintig minuten rechtstreeks het klaslokaal van mijn Spaanse les binnen. Het geluk is wederom met de dommen.

Hasta luego!

Aguascalientes

Op donderdag werd ik uitgenodigd door Eduardo om het weekend in Aguascalientes door te brengen. Aguascalientes is een provincie stadje met een half miljoen inwoners dat op opgeveer 3 uur rijden ten noorden van Guadalajara ligt.

Was mijn 'residencia' in Mexico City een verademing, mijn slaapplek hier in Aguascalientes is ongekend. Het huis van de ouders van Eduardo zou zeker niet misstaan in MTV-cribs. Heerlijk! Als ik uit mijn raam kijk, zie ik het zwembad, de jacuzzi en sauna afgespiegeld tegen de tennisbaan aanliggen. Ik ben hier nu slechts 24 uur, maar het went snel en ik denk dat ik deze cultuurshock wel overleef.

Nadat we vrijdagavond flink zijn wezen stappen in de lokale disco, stond er zaterdag behalve een toeristische tour een voetbalwedstijd van FC. Aguascalientes gepland. Waar ik in Nederland mijn wedstrijden slijtte op de BB of CC tribunes van Nieuw Monnikenhuizen, was er deze avond wederom een skybox geregeld (het moge duidelijk zijn, ook dit went snel). Vanuit de skybox kwam ik oog in oog te staan van Signor Hugo Sanchez himself. Ofwel, de J.Cruijff van Mexico. Been there done that!

Maandag begint mijn Spaanse les op de universiteit van Guadalajara...

Mexico City

Vier jaar geleden kwam ik met een verdwaald gevoel en een minimaal te spenderen budget aan in Mexico City. Hoe anders is het nu: Ik word door mijn Mexicaanse vrienden, die ik in Vancouver heb ontmoet, door de stad gechaufeerd, slaap in mijn eentje in een tuinhuis waar mening Amsterdamse yup alleen maar van kan dromen en drink mijn Corona´s in de chiqueste clubs. Het kan verkeren!

Afgelopen zaterdag heb ik een wedstrijd bezocht van de locale FC: Americo. Voor de leken onder ons, de club waar onze eigen Don Leo Beenhakker in een grijs verleden de sceptis voerde. 'Natuurlijk' hebben mijn vrienden de beschikking over een skybox en heb ik als een Karel Aalbers de wedstrijd gadegeslagen. De teleurstellende 0-0 werd de volgende ochtend teniet gedaan door het heerlijke Mexicaanse ontbijt dat de 'mama de familia' elke ochtend voor mij bereidt. Verder zijn de eerste dagen gevuld met het bezoeken van de een aantal toeristische attracties zoals Bazar Artesanal de Coyoacan, La Villa de Guadalupe en de roemruchte Zocalo.

Als onze Minster Peijs een echte uitdaging zoekt dan heb ik haar ultieme natte droom gevonden. Mexico City is ongekend in zijn omvang, autos en chaos. De afgelopen drie dagen heb ik zonder de stad te verlaten zeker 450 kilometer door de stad gereden (probeer dat maar eens in Elst!). Het aantal kilometers is echter nietszeggend. In Mexico City rekent men in files. Of het nu 10 uur ´s morgen is, 3 uur ´s middags of midden in de nacht: altijd en overal zijn er auto´s die ervoor zorgen dat mensen zoals jij en ik uren en uren in de file staan. Ook de chaos is iets waar een Betuwse jongen zoals ik nog even aan moet wennen. Van ritsen heeft hier nog nooit iemand gehoord, hetgeen tot een tiental bijna-aanrijdingen heeft geleid. Desalniettemin is Mexico City een heerlijke stad met veel tegenstrijdigheden. Van luxe restaurants & clubs met adembenemende uitzichten over de miljoenen en miljoenen lichten van de stad tot armoede en complete verkeerschaos.