Mexico City

Vier jaar geleden kwam ik met een verdwaald gevoel en een minimaal te spenderen budget aan in Mexico City. Hoe anders is het nu: Ik word door mijn Mexicaanse vrienden, die ik in Vancouver heb ontmoet, door de stad gechaufeerd, slaap in mijn eentje in een tuinhuis waar mening Amsterdamse yup alleen maar van kan dromen en drink mijn Corona´s in de chiqueste clubs. Het kan verkeren!

Afgelopen zaterdag heb ik een wedstrijd bezocht van de locale FC: Americo. Voor de leken onder ons, de club waar onze eigen Don Leo Beenhakker in een grijs verleden de sceptis voerde. 'Natuurlijk' hebben mijn vrienden de beschikking over een skybox en heb ik als een Karel Aalbers de wedstrijd gadegeslagen. De teleurstellende 0-0 werd de volgende ochtend teniet gedaan door het heerlijke Mexicaanse ontbijt dat de 'mama de familia' elke ochtend voor mij bereidt. Verder zijn de eerste dagen gevuld met het bezoeken van de een aantal toeristische attracties zoals Bazar Artesanal de Coyoacan, La Villa de Guadalupe en de roemruchte Zocalo.

Als onze Minster Peijs een echte uitdaging zoekt dan heb ik haar ultieme natte droom gevonden. Mexico City is ongekend in zijn omvang, autos en chaos. De afgelopen drie dagen heb ik zonder de stad te verlaten zeker 450 kilometer door de stad gereden (probeer dat maar eens in Elst!). Het aantal kilometers is echter nietszeggend. In Mexico City rekent men in files. Of het nu 10 uur ´s morgen is, 3 uur ´s middags of midden in de nacht: altijd en overal zijn er auto´s die ervoor zorgen dat mensen zoals jij en ik uren en uren in de file staan. Ook de chaos is iets waar een Betuwse jongen zoals ik nog even aan moet wennen. Van ritsen heeft hier nog nooit iemand gehoord, hetgeen tot een tiental bijna-aanrijdingen heeft geleid. Desalniettemin is Mexico City een heerlijke stad met veel tegenstrijdigheden. Van luxe restaurants & clubs met adembenemende uitzichten over de miljoenen en miljoenen lichten van de stad tot armoede en complete verkeerschaos.