Ecuador in a snapshot

Aan natuurschoon in Ecuador geen tekort. Een fantastisch mooi land! Ik tover maar eens een oude uitdrukking uit de hoge hoed: " Een foto zegt meer dan een duizend woorden!"

Morgen verwacht het landgoed van Darwin mij: The Galapagos!
Life is a beach...

Quito

Een nieuw hoogtepunt in mijn reis. Gelegen op 2850 meter boven NAP neemt deze stad af en toe letterlijk mijn adem weg. Op één dag zoveel kerken in de bijzonder mooie oude binnenstad van Quito bezocht, dat ik met een gerust hart de komende weken op zondagochtend verstek kan laten gaan. Een van de kerken is oogverblindend. Naar zeggen is er zeven ton goud gebruikt om de muren, plafonds en altaren op te fleuren. Foto´s nemen van deze rijk dommen is strikt verboden, maarja Adam & Eva aten toch ook van die appel terwijl dat niet mocht...

22 km ten noorden van Quito wordt de wereld in tweeën gedeeld: Mitad del Mundo. Een heerlijke toeristische attractie, die niets toevoegd aan je leven, maar die je wel op je lijstje wil afvinken. Rechtsom of linksom in het gootsteenpuntje......... lekker belangrijk!

Tot slot in Mariscal Sucre de trip van mijn dromen geboekt. Volgende week vlieg ik vanuit Guayaquil naar de Galapagos. Hetgeen mij een week de tijd geeft om via allerlei boerengehuchten in het Andes Gebergte naar het zuiden te reizen.

Het Andes Gebergte

Geen zon, geen zee, geen strand en toch verbrand!
Groeten uit,

..........De Ecuadoriaanse Andes (4000 meter BNP)

Markt in Otavalo

De eerste stop in Ecuador is Otavalo. Dit dorp prijkt in vele reisgidsen vanwege haar gigantische zaterdagmarkt. De souvernier afdeling van deze markt kan me gestolen worden. Waarom een schilderij kopen als ikzelf uit het land kom van meesters als Van Gogh en Rembrandt? Een handgeweven wollentrui is meer iets voor zweverige linkse geitenwollen sokken types. En met een hangmat van 5 kg door Zuid Amerika reizen, ik dacht het niet!

De vee- en voedsel sektie is andere koek. Een moment van melancholie ontstaat als ik de gelijkenissen herken met `onze` paardenmarkt in Elst. Behalve de grote hoeveelheden stront om straat zijn is er nog een belangrijke overeenkomst: ook hier wordt op straat gedronken. Omdat `t Wapen en De Vereninging hier geen franchise hebben en de Ommelander haar aandelen hier aan de straatstenen nog niet kwijt kon, is de drinklocatie hier ingericht in de laadback van een pick-up truck. Ondanks dat ik anderehalve kop groter ben dan de grootste dorpeling, blend ik lekker in door af en toe de volgende woorden te roepen: "TOMA CHUCHA!"

De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft! De glimlach van een schapenkop doet je beseffen dat je ver van huis bent...

Columbia

Columbia is geen Costa Brava en is minder toegankelijk dan welke camping in de Franse Provence. Hier geen Djoser bussen vol afritsbroeken of hordes chartervluchten vol zonnenbrilen. Het valt moeilijk te ontkennen, Columbia heeft een reputatie. Een burgeroorlog, een 6 millard dollar cocaïnehandel en een eervolle vermelding in het Guiness Book of Records:`Het land met de meeste kipnappings in één jaar (3000)` doen harm aan elke land. Nog steeds heerst er een verwoede strijd tussen enerzijds de regering en anderszijds de linkse guerillagroeperingen FARC en ELN. Ook de vele paramilitaire rechtse strijdgroepen (de restanten van de privé-legers die de grootgrondbezitters van oudsher hadden) doen veelal waar ze zelf zin in hebben. Sinds President Uribe in 2002 het bewind voert, is de stabiliteit en veiligheid van Colombia echter aanzienlijk vergroot.

"Onbekend maakt onbemind", is daarom waarschijnlijk meer dan welk ander gezegde van toepassing op het land dat de naam van Columbus met zich meedraagt. Columbia, een land van mythes, drugsbaronnen en querilla`s (wellicht dat `Locombia` een toepassendere naam was geweest). Het land van Carlos Valderrama, Pablo Escobar, Gabriel Garcia Marquez, Shakira & Juanes. Een land met een van de meest gevarieerde lanschappen in Zuid-Amerika en met een palet aan etnische mixen en culturen.

Columbia is de uitdaging waard! Het is een exotisch, sensueel, wild en complex, maar bovenal fascinerend land. Er zijn weinig plekken in de wereld te vinden waar de mensen zo gastvrij, oprecht en inspirerend zijn als de Columbianen. Het is moeilijk om afscheid te nemen van Columbia. Columbia heeft mij verrast! Aanvankelijk was het plan, twee weken Columbia, "been there, done that, bought the t-shirt", het zijn bijna 2 maanden geworden! De Columbianen hebben een plekje in mijn hart weten te veroveren. Een ding staat buiten kijf: Columbia smaakt naar meer...

Tot ziens Columbia!

Cali

Van het rustieke platteland, in een te kleine bus, naar het uitgaansleven van Cali. de dames van Cali, las Caleñas, worden algemeen bestempeld als de mooiste vrouwen van Columbia. Vol verwachting klopt mijn hart... Soms neemt het leven echter een andere wending. What are the chances, Jeff (mijn Amerikaanse Surf Dude Travel Buddy) en ik belanden in de enige homobar van stad. Bizar! Het glas bleek echter niet half leeg te zijn, maar half vol. Wat is er geiler dan de lekkerste guapas van Columbia elkaar te zien aflikken. Desalniettemin zijn we na sluitingstijd toch nog maar even een stripbar ingedoken om onze geest te reinigen.

Na Cali volgende kilometers oneindig asfalt richting het zuiden. Mooie, alswel verwarrende Spaanse communicatie gehad (het woord converstatie durf ik nog niet gebruiken) met mijn mede-passagiers. Columbianen zijn zulke warme mensen! Tussentijds mijn nek verrekt bij het knikkenbollen tegen het raam en een gezonde portie trombose in mijn benen opgebouwd. Via een 243 minuten tellende pitt-stop in Popayan kom ik terecht in Ipiales. Een grensdorp zoals ieder grensdorp: grauw, sluw en oninspirerend. Memorabel is echter mijn kussen in het hotel: hard als trein en heeft de vorm van een basketbal. Via Santuario de las Lajas wacht morgen Ecuador!

Koffie regio

Behalve cocaïne (dat hier zo goedkoop is dat ze er in het Gelredome de lijnen van kunnen trekken) is ook de faam van de Columbiaanse koffie Columbia ontgroeid. Vandaar dat ik met pupillen als koffieschotel en mijn ogen wijd open de laatste twee dagen in de Koffie regio heb getukt. Het waren niet mijn eerste koffieboerderijen maar zeker wel de interessantste. De boerderijen worden gerund door arme boeren, die op geheel tradionele en kleinschalige zelfvoorziende wijze te werk gaan. De koffie was subliem en de wandeling door de koffie regio wonderschoon. Het landschap is een lappendekken van koffievelden, bossen en grasland, waar maar geen einde aan lijkt te komen.


Het uitgaansleven in Salento is te vergelijken met een maandagavond in Andelst. Een potje pool schieten met de dorpsgek is de enige entertainment, maar welgoed voor mijn Spaans. Ik maak meteen van de gelegeheid gebruik om een veel gestelde en confronterende vraag te beantwoorden: ´Hoe gaat het met mijn Spaanse vaardigheden sinds ik de schoolbanken van Mexico heb verlaten?´ Laat ik het zo formuleren: Yo hablo Espanol, como yo bailo Salsa y Reagaton.

De tweede dag in alle vroegte op voor een trip naar Cocora, befaamd om haar wax palmen (heb mijn potje Murrays aangevuld!). Zonder na te denken op een paard gesprongen, even vergeten dat ik allergisch ben voor deze edele viervoeters. Het beestje de vrije teugels geven was niet het meest heldere idee dat ik de laatste maanden heb gehad. Binnen vijf minuten hang ik al niezend met mijn been in het prikkeldraad en is er weining over van mijn broek: No scarf, no proof! De kinderboerderij is nooit mijn favoriete hang-out geweest en mijn rijstel is nogal on-orthodox. Maar een setje blauwe ballen verder is mijn angstzweet inmiddels verdampt en geen ik als Billie-the-Kid mijn paard de teugels, een spoor van geschreeuw en stof achter mij laten: super kicken!

Bogota
Bogota (8 miljoen inwoners, 2600 meter BNP) is een stad met een gespleten persoonlijkheid. Het biedt moderne westerse luxe en lijdt aan alle derde wereld gebreken. Het is een stad van brilliante museums, verbluffende koloniale kathedralen, universiteiten en futuristische architectuur, artisten en intelectuelen en een multiculturele vibe.Tegelijkertijd is het een smerige Latijns Amerikaanse miljoenen stad van krottenwijken, zwervers en straatschoffies, graffiti, complete verkeerschaos en analfabeten. Kortweg, Bogota is een brussende en luidruchtige stad, heerlijk maar verschikkelijk, fascinerend maar levensgevaarlijk, van kansarme en stinkend rijke. Een stad om van te houden of te haten.... I do love it!


De graanjever van Columbia gaat door het levens als Aguadiente. Klinkt als mondwater, smaakt naar hoestdrank, drinkt weg als appelsap, slaat in als een bom. Wat een avond: prices-less! Zo mooi als de avond was in de historische en eveneens studentenwijk "La Candelaria", zo verschikkeljk ziek was ik de volgende dag.

Twee dagen later weer een legendarische avond beleefd. Pink Floyd! Good-old Roger Waters had zijn gitaar weer eens van zolder gehaald. Het zijn ´de momenten des levens´ wanneer je opgaat in een vibe van 25.000 Columbianen ergens in een park in Bogota. Intens geluk! Een kleine paradox levert de zin "We dont need no education" op, ik heb immers net 22/26 van mijn leven in de schoolbanken gezeten.

Mijn laatste dag in Bogota werd ontsierd door niemand minder dan George W. Bush. Veiligheidsmaatregelen van de bovenste plank. Voor zes uur ´Bushit´ liepen er 20.000 politieagenten en militairen door de straten, werd het luchtruim afgesloten en was er een 24-uurs alcoholverbod. Tevens waren alle, maar dan ook alle, winkels, restaurant, barren, bioscopen, museums (eigenlijk alles met een deur) gesloten. Desalniettemin sneuvelden de ruiten alsof Feijenoord weer eens landkampioen was geworden en vlogen de stenen op Gaza-strook wijze door de lucht.

Nu of Nooit

Mijn odysee loopt vertraging op, streep 10 augustus 2007 maar door. Op het moment verwacht ik in de eerste week van oktober weer voet op Nederlandse bodem te zetten.

Erbij zijn is meemaken!

Medellin

Groot, groter, grootst...! Medellin is de hoofdstad van de plastische chirugie. Boobs, tieten, ballen, meloenen, jetsers, skippyballen, jopen, borsten kleuren het straatbeeld. Jong of oud, groot of klein, dik of dun in Medellin geldt de regel one-size-fits-all, namelijk XXL. Echt bizar, maar vermakkelijk. Aangezien ook mijn kleine nichtje deze weblog leest, verwijs ik voor een sfeerimpressie (+18) naar www.nietvoormama.blogspot.com


Na een tweetal wilde avonden in het rondborstige uitgaansleven van Medellin en een cultureel uitstapje naar het koloniale Santa Fé, kruist zondag geheel toevallig de tweede 'El Classico' mijn pad. In het lokale stadion spelen de twee aartsrivalen van de stad tegen elkaar: Nacionales vs. Independente. Een heksenketel! De wijze waarop de hardcore fans springend op de reling van de tweede ring balanceren, heeft veel weg van levensmoeheid. Een klein wonder dat er niemand te pletter valt. Nooit eerder heb ik zoiets gezien. Vuurwerk, hysterie en 90 minuten lang gezing & gespring, terwijl het niveau toch doet denken aan de kelder van de eerste divisie. De oude man achter mij was gelukkig als een klein kind bij de 0-1 en 0-2, maar droop uiteindelijk af als een mak schaap na 1-2 en 2-2. Deze middag staat op mijn netvlies gebrand.

Ciudad Perdida

Verscholen in de jungle van de Sierra Nevada van Santa Marta bouwden de indigenous Tayrona`s gedurende de elfde en veertiende eeuw een van de grootste pre-Columbus steden in de Amerikaas. De ontdekkingsreizigers van de Nieuwe Wereld maakten korte metten met de Tayrona`s zonder de stad ooit te vinden. De vegetatie van de jungle nam vervolgens vier eeuwen lang bezit van de stad, alvorens deze pas in 1975 per toeval wordt herontdekt. Heel gepast krijgt de stad de Indiana Jones-achtige naam `Ciudad Perdida` (letterlijk `Verloren Stad`). Samen met 10 andere gasten heb ik zes dagen in hetzelfde t-shirt door de jungle lopen buffelen om dit huzarenstukje zelf te kunnen aanschouwen. Het was elk zweetdruppel en muggenbult, en dat waren er veel, meer dan waard...


De tocht der tochten van Columbia is niet zonder gevaar. In de afgelopen drie jaren is 1 op de 500 toeristen gegijzeld door guerillas. Indien het Indiana Jones-gehalte van deze trip nog niet hoog genoeg was, dan zorgt dit random fact er wel voor!

Drie dagen heen en drie dagen terug, 4-5 uur lopen per dag. Lijkt een eitje, maar door de luchtvochtigheid lijkt elke berg van de buitencategorie te zijn. De 1000 en 1 muggenbulten, het leger agressieve mieren in mijn boxer, mijn onkunde om in een hangmat te blijven liggen en de schorpioenen om de wc (kakt echt onrustig!) zijn slechts en enkele van de ontberingen. Zoals ik al zei: "Het is het allemaal waard!". Een fantastsich gevoel om na drie dagen uiteindelijk in deze geheimzinnige stad rond te mogen dwalen. De meer dan 200 terrassen waarop vroeger de huizen stonden waarin de 10.000 inwoners van de stad woonden zijn slechts deelszichtbaar, maar de locatie van dit alles is waanzinig! De stad heeft iets mystieks over zich. De wilde vegetatie, de geluiden van de jungle, de eeuwige rust (geen hordes touringbussen) en het magnifieke uitzicht over de vallei en de door jungle beboste bergen.

Een trip in de jungle van Columbia is uitaaard niet compleet zonder een bezoek aan een illegale "cocaine-fabriek". Elke boer in Columbia beunt (of noem het hobby-en) rondom het huis een beetje bij. Voor een kilootje méér of minder wordt hier de neus niet opgehaald. Bizar om te zien hoe de kinderen (6-11 jaar) van de boer raad weten met de huis-tuin-en-keuken cocainekit en een demonstratie weggeven. Integenstelling tot elke toeristische wijn, bier of koffie tour eindigt deze tour niet in de proeverij....