Hijo de mil putas!

Voor elf maanden heeft dat ding meer dan 30% van de schaarse ruimte mijn rugzak in beslag genomen. Tegen beter weten in heb ik dat ding door weer en wind, van hostal naar hostal, van Mexico City naar Buenos Aires gesleept, zonder er ooit maar dan ook ooit, gebruik van te maken. Het leek erop dat al dat gezeul niet geheel voor niets zou zijn. Immers, Patagonië staat op het programma en Patagonië mag in één adem genoemd worden met trekkingen & kamperen in koude nachten in de bergen. Een goede slaapzak, zo eentje die ik elf maanden heb meegesleurd, is een `must`! Nu (juist nu) heb ik afgelopen nacht mijn zakkie in de nachtbus laten liggen.... hijo de mil putas!

Ook het zakmes, zaklamp, fleecejacket, sokken, regenponcho en welke andere zooi ik onderweg allemaal ben verloren zouden erg van pas komen!

Adios Conviven

Een maand leven in de wereldstad Buenos Aires, een maand Conviven en een maand lesgeven en "Profe" zijn: een super mooie ervaring! Of mijn aanwezigheid toegevoegde waarde heeft gehad? Denk het niet, maar lachen waren mijn lessen zeker! De vraag blijft: waren de tranen van mijn favoriete leerling bij de aankondiging van mijn laatste les echt of zat er een vuiltje in het oog van cariña Marcella...

Een maand meedraaien in een vrijwilligerscarrousel en ruiken aan de bezieling en toewijding van de vrijwilligers is een voorrecht en eye-opener. Mensen als Valmir en Carmen zijn van een ander soort. Een leven toewijden aan anderen is een vrije keuze, maar verdient in mijn ogen bewondering & respect. Net zoals in de rest van Latijns Amerika gaat ook bij ConViven gaat de stelregel op: hoe leger de portemonnee, des te groter is de glimlach.

ConViven is de perfecte plek geweest om mijn batterij weer op te laten. Gretiger dan ooit heb ik weer zin om in de bus te springen en van horizon naar horizon te reizen naar een nieuw paradijs. Laat de derde helft maar beginnen: Patagonia wordt de kers op de pudding!

Conviven

Het wiel twee keer uitvinden is verspeelde energie. Control C & Control V, daar haal je zelfs de uni mee, dus waarom niet op een weblog. Rechtstreeks van de website afgetrokken, wat en/of wie is Conviven:

Conviven is an NGO oriented to promote and favour social and community development for children, teenagers, young people, and families living in one of the most impoverished neighbourhoods of Buenos Aires – nicknamed Villas Miserias (Miserable Slums). We are talking about Ciudad Oculta (The Hidden City) at the border of Mataderos and Villa Lugano, where around 10,000 people live in marginality, and below the poverty line.

Conviven was founded in 1994 by Valmir S. Vieira, a Protestant Church missionary who, today, continues to devote his time to running Conviven. In 1998 Conviven moved to its present location on the edge of Villa 15.

Among the many problems created by the national socio-economic crisis, in a country where every day 55 children die during the lactation phase as a result of poverty, there has been a high growth in social marginality in the past years. This growth affects all generations, and in particular, children, adolescents and young people that come from under-resourced homes lacking basic neccessities. This situation stems from lost familial expectations and hope, with limited clean living space during youth and adolescence. As a result, there has been an increase of certain problems such as educational desertion, delinquency, juvenile prostitution, drug addiction and alcoholism.

Elke ochtend cruise ik voor een uur met lijn 141 dwars door Buenos Aires. `s Morgens klus ik een beetje aan de webiste en geef ik Engelse les aan huisvrouwen die zelfs moeite hebben met tellen tot 10 of een Spaans ABC`tje: een uitdaging opzich. In de middag komen de kleine terroristen, respectievelijk: Max, Diego, Pepe, Marcella, Analie etc. De kids zijn tussen de 7 en 12 jaar en gaan overdag naar school en komen aan het einde van de middag sleutelen aan hun Engelse vaardigheden.

Tien maanden geleden zat ik zelf in de schoolbanken arbol, rosa, pescado & fuego te leren, nu sta ik vóór een klas. Het zou allemaal een stuk makkelijker zijn als ik niet de beginners voor mijn rekening zou hoeven nemen. Geen enkele leerling spreekt een woord Engels, en dus ben ik om mijn spaans aangewezen. De kids lachen me eerst uit, alvorens mijn spaans te verbeteren. Dit heeft een slechte uitwerking op mijn authoriteit in de klas. Het resultaat: complete chaos!

Tijdens de eerste week heb ik alle aandacht gelegd op de kleuren van de regenboog. Vijf kleuren leren, dat moet te doen zijn denk je.... blue, yellow, red, green and orange. Op maandag ondergingen zowel de kids als ik de test:

Profesor Martijn houdt een groene stift vast: "Analie, quelle color es esto?"
Analie: "Green!"

Dat gaat lekker dacht ik...

Profesor Martijn houdt een gele stift vast: "Analie, quelle color es esto?"
Analie: "Green!"

Profesor Martijn houdt een rode stift vast: "Analie, quelle color es esto?"
Analie: "Green!"

Een week lesgeven down-the-drain! Op basis van deze informatie kan geconcludeerd worden dan mijn lesmethoden nog niet hun uitwerking vinden. Wellicht moet ik het over een andere boeg gooien. Maar welke boeg?

Vogeltje wat zing je vroeg...

Het uitgaansleven is slopend. De biertjes zijn het probleem niet en ook de wijntjes worden door mijn lever netjes afgebroken. Helaas waren het niet de Engelse die Buenos Aires hebben gesticht, maar de Spanjaarden en Italianen, en dus is men wars van pub-tijden. Wie ochtend stond heeft goud in de mond is bullshit in Buenos Aires. Van maandag tot zondag gaat het los in Buenos Aires, maar welke dag van de week de kalender ook aangeeft, een zichzelf respecterende Porteño trekt zijn dansschoenen niet voor 3 uur `s nachts aan! Pacha, Crobar, Club 69, Mint, Rumby, Museum, MOD etc, geen van deze toko`s heb ik niet verlaten voordat het ontbijt alweer van de menukaart was afgehaald.

Het Argentijse vrouwelijke vlees heeft veel overeenkomsten met de wereld befaamde steaks: om je tanden in te zetten! Het zijn echter de Argentijse macho`s (met mat in de nek) die hun eigen glazen ingooien. De Argentijnse anorexia patientes gedragen zich als verwende honden en zijn voor eeuwig verpest door het gelik en gehijg van die te kleine, overbehaarde, zelfingenomen Don Juans. Zelfs het lelijkste varken wordt hier de hemel ingeprezen. Hetgeen resulteert in misplaatste arrogantie van over het paard getilde bitchen.

Mijn favouriete quote van een taxichauffeur die mijn om 7:00 uur bij Crobar oppikte: "Hey Dutchy, heb je nog een Maxima weten te scoren...?"

Boca Juniors

Méér dan in welk ander Zuid-Amerikaans land is futbol een nationale obsessie in Argentinië. Buenos Aires is met acht teams in de Liga A het middelpunt van deze gekheid. De gemiddelde Porteño doet niet onder voor mijn voetbalverslaving (mijn dagelijkse `rush` haal ik tegenwoordig uit voetbalzone.nl, vi.nl en voetbalprimeur.nl). Zoals je zult begrijpen: ik zit lekker in mijn vel in deze stad...

Afgelopen zondag stond ik voor de derde keer op de betonnen balken van het La Bombonera (De snoeptrommel). De sfeer in het stadion is waarschijnlijk nergens anders in de wereld te vinden. Zoiets als een Avondje NAC in het dubbele kwadraat met Latijnse passie. Het stadion schudt en de Barra Brava`s laten zich zingend 2 x 90 mintuten gelden. Een steward drukt mij op het hart dat het als westerling is aan te raden uit de buurt te blijven van deze Latino-Hooligans.

Uren voor de wedstrijd zitten de die-hearts met vlagen, t-shirts en trommels al op de tribune. Voor 14 pesitos maak ik het mee. De liefhebber hoeft voor de schoonheid van het spelletje niet te komen. De boomlange spits kopt slechter dan Regie Blinker, elke speler denkt de nieuwe Maradona te zijn, maar ziet zijn solo eindigen bij de eerste de beste tegenstander en de keeper is helemaal een flapdrol eerste klas. Toch zit het stadion vol, want Boca staat op het punt Herbstmeister te worden. Ook in Argentinië geldt: Als je wint heb je vrienden!

De eerste twee wedstrijden (1-0 & 2-1 winst) stond ik veilig onder het afdak. Zondag zat het echter niet mee en was ik het lijdend voorwerp. Naief vroeg ik nog waarom mijn Argentijnse buurman zijn trui op zijn hoofd had liggen. Vijf seconden zag ik een dikke groene roggel naar beneden vliegen en wist ik waarom. Negentig minuten later liep ik met een druipende fluim op mijn schouder het stadion uit. Boca.....wat een ervaring!

Claudia

Drie maanden geleden stond ik vervreemd & verdwaald in Asuncion (Paraguay). Geen enkele Ier om een biertje mee te pakken, Engelsman om de uitslagen van de Premier Leugua mee door te nemen of Amerikaan het gedogenbeleid in Nederland uit te leggen. Mijn tas was al gepakt en mijn Lonely Planet opgeslagen bij de sectie van Argentinië toen ik via couchsurfing.com Claudia (27) leerde kennen. Twee schitterende avonden in het lachtleven van Paraguay werden bijgeschreven.

Woensdag cruisde onze paden in Beunos Aires wederom: Claudia om een reisvisum voor Groot-Britanie aan te vragen, ondergetekende om aan het Engelse vocabulair van de kinderen in de slopenwijken te sleutelen. Woensdagavond onder het genot van een pintje onze reisplannen geanalyseerd in de Irish Pub Kilkenny. Vrijdagochtend via Facebook ontvang ik nog een bericht van haar:

Hey Martijn, I am on my way back home now. I have only three weeks left before going to england and I want to spend some time with my family and friends. It was good to see you here in Buenos Aires and I wish you all the best. Maybe i'll see you around in Europe.

Zes uur later stapt ze in de bus terug naar huis en niet vele uren later overlijdt ze aan een hartaanval. Wreed en niet te beseffen. Dit is de zwartste bladzijde van mijn trip...

Trabajo Voluntario

De arbeidsmarkt komt angstvallig dichtbij. Aangezien een jaar een rugzak rondslepen door Zuid-Amerika en tussentijds zuipen in hostels moeilijk te verkopen is aan mijn toekomstig HRM-manager (mijn Spaans is helaas ook geen paradepaardje geworden) ga ik mijn curriculum opleuken door me de komende weken toe te wijden aan vrijwilligerswerk. Er is geen betere stad in Zuid-Amerika te bedenken om een maand te verblijven dan Buenos Aires.

Vrijwilligerswerk is anno 2007 vette business. De wereld op zijn kop: absurde bedragen moeten er soms worden betaald om een paar weken in de slopenwijken de handen uit de mouwen te mogen steken. Beredenerend dat mijn tijd kostbaar genoeg is, heb ik twee dagen op het wereld-wijde-web naar projecten gezocht. Het resultaat was uiterst mager, maar ik heb onderdak gevonden bij het community centrum van Conviven. Hoe en wat is mij nog onduidelijk, maar er is mij gegarandeerd dat ik naast Engelse les geven ook mag voetballen met de kids. Lijkt me uitermate geschikt project voor mij!