Mexico City

De eerste cirkel is rond. Na ongeveer 2,5 maand ben ik weer terug in Mexico city en bereid ik me mentaal voor op de sigaren, rum en salsa van Cuba! Mexico is een mooie ervaring geworden. Het land heeft enorm veel te bieden: van bergen met sneeuwtoppen tot woestijnen en witte stranden, van torilla tot taco en van reggeaton tot mariachi en salsa. Mijn spaans heeft niet het niveau waar ik van tevoren over droomde, maar ik heb nog een aantal maanden om te oefenen (yeah right!). Bovenal was het uniek om een tijdje als God in Mexico te leven en een kijkje te kunnen nemen in de keuken van de welvarende Mexicaanse klasse. Ik moet bekennen, zo`n leventje is mij op het lijf geschreven, alhoewel er niets boven een broodje bal gaat en een potje voetbal om 10:00 uur zondagochtend. Oost, west, thuis best, toch?

De laatste dagen werden Nick en ik nog even heerlijk in de watten gelegd door onze Mexicaanse amigo´s. Tevens heb ik na mijn beloofte ingelost en Marianna meegenomen naar de beste taco-joint van heel Mexico City. Had ik dat maar niet gedaan: 24 uur boven een emmer gehangen, ziek als een Mexicaanse straathond!

Claudia, Angel, Eduardo, Nelli, Luisa, Edmundo, Marianna, Annuar, Dani, Martha, Cynthia, Andres and all the others..... muchas gracias y hasta luego en Holanda!

Zacatecas

Zacatecas werd gesticht in 1546, nadat rijke zilveraders werden ontdekt. De stad groeide snel uit tot een van de belangrijkste mijnbouwcentra van Mexico en met de opbrengsten werd een schitterende koloniale stad gebouwd (UNESCO) die gekenmerkt wordt door smalle, bochtige straten en witte huizen met platte daken. Dit alles is echter niet mijn drive om naar Zacatecas af te reizen. De reden om een paar dagen in Zacatecas neer te strijken is Mr. Nick, hij die niet kan fietsen, Denham*.

De Australische laidback stijl van Nick zorgt ervoor dat we op de eerste dag de excursie naar de grootste Corona fabriek van het land missen. Gemist kans! ´s Avonds maakt Nick alles goed door een Sangria Party op te sporen. De volgende ochtend voel ik me als een krant, Nick neemt met zijn imposante lichaam zeker 80% van het tweepersoonsbed in beslag, hetgeen slapen vrijwel onmogelijk maakt en de sangria blijkt achteraf ook niet van een al te hoge kwaliteit te zijn geweest. Desalniettemin hijsen we elkaar deze ochtend in een busje om de ruines van `La Quemada` (ooit een onderdeel van het handelsnetwerk van Teotihuacan) te bezichten. Geheel volgens verwachting staan we 2 uur later in de brandende zon kansloos naar een stappel ouwe bakstenen te kijken...

De `place-to-go` in het uitgaansleven is de oude zilvermijn. Met een treintje worden we diep in de mijn gereden en in een van de gangen is een club ingericht. Verbluffend (B. Verbeet, 2007). Met Nick aan mijn zijde wederom een mooie avond beleefd en de volgende ochtend vroeg de bus naar Mexico City genomen. Voorlopig mijn laatste bestemming in Mexico, want in een paar dagen vlieg ik naar Cuba.

* Ik heb Nick (Australie) twee jaar geleden tijdens mijn studies in Vancouver leren kennen en vorig jaar hebben we nog mooie momenten gedeeld in Stockholm & Amsterdam. Oja, inmiddels beweert Nick dat hij heeft leren fietsen.

Chihuahua

Turend vanuit busraam doemt vanuit de zandvlakte Chihuahua op aan de horizon. Chihuahua heeft twee bekendheden. De eerste bekendheid ligt nogal voor de hand: ´dat kleine k*t hondje!´ Drie dagen lang heb ik met mijn nek gebogen en mijn ogen op het trottoir gericht rondgelopen, bang dat ik het symbol van de stad vertrap. Alle moeite voor niets, ik heb er geen één gezien!

Bekendheid nummer twee is in Nederland wellicht minder bekend, maar zijn daden zijn legendarisch. Mag ik u voorstellen aan: Pancho Villa (1878-1923). Hij was een van de bekendste en legendarische leiders in de Mexicaanse Revolutie en is tot op de dag befaamd omdat hij de enige persoon is die de Verenigde Staten op eigen bodem heeft aangevallen en stukken land heeft ingenomen. Evenals ´dat kleine k*t hondje´ heb ik ook Pancho Villa niet gezien. Wat een des-illusies in deze stad!

Gelukig was Claudia (zie Guadalajara) wel in de stad, en tezamen met haar vrienden heb ik de uren en dagen volgemaakt in het plaatstelijk uitgaansleven.

Creeel

De laatste kilometers per trein vielen er al een paar sneeuwvlokjes, maar toen ik de volgende ochtend wakker werd in Hostel Margarita was heel Creeel en de wijde opgeving bedekt met een dikke witte deken van sneeuw. Toen ik in november in het vliegtuig stapte had ik veel verwacht, maar de gedachte dat ik tot mijn enkels in de sneeuw zou komen te staan is geen enkel moment bij me opgekomen.

In Creeel is niet veel te beleven, maar de omgeving biedt een hoop `vertier & vermaak`. Via het hostel een tour geboekt om vervolgens samen met een bus vol toeristen de bezienswaardigheden af te vinken (zie foto`s). Door de sneeuw heeft het landschap meer weg van de Rockies in Canada dan Mexico. Het bereiken van de waterval is nog een hele opgave. Twee glijers en een bijna glijer zijn echter de moeite waard! Het bezoek aan een Tamahumara-gemeenschap (de inheemse bevolking) was zeker interessant en de verschillende rotsformaties waren lachwekkend. Overall, een mooi trippie. Het `probleem´ gedurende deze dag was mijn kleding: mijn sneakers zijn zeker niet waterdicht en ik word ook meteen geconfronteerd met het feit dat ik mijn trui in een club in Mazatlan heb laten liggen. Gelukkig is alles in Mexico op te lossen met het medicijn Tequila...

Copper Canyon Railway

De Copper Canyon Railway in het uiterste noorden is het laatste treintraject waarop personen worden vervoerd. Het spoor dwaalt door het spectaculaire en ruige berggebied ´Sierra Tarahumara´ en raast langs de canyons, die tesamen de naam `Barranca del Cobre` dragen. Het uitgebreide netwerk van canyons is tesamen vier keer zo groot is als de wereldberoemde Grand Canyon.

´s Nachts laat van Mazatlan in Los Mochis aangekomen, beland ik in een hotel dat zijn bestaansrecht niet ontleend aan het verschaffen van nachtrust. De buurman van het hotel exploiteert een stripclub en het hotel fungeert als bordeel. Ik had dit natuurlijk kunnen weten toen ik de vlekken in de lakens van mijn bed zag zitten. Maarja, soms leg je de link nu eenmaal niet zo snel! Vijf uur later, nadat ik de meest vreemde geluiden mij ter ore zijn gekomen en ik geen oog heb dicht gedaan, is het alweer tijd om mijn tas te pakken en mijn weg naar het treinstation te vinden.

Even de feiten op een rijtje.
- De officiële naam is: Ferrocarril Chihuahua al Pacifico
- Het traject is 655 km en overbrugt een hoogteverschil van +2300 meter
- 39 bruggen en 86 tunnels brengen de passagiers sinds 1961 van Los Mochis naar Chihuahua
- De reistijd is plus-minus 16 uur (met de nadruk op minus)


In veel hostels heb ik van nog meer reizigers vaak gehoord dat deze trip adembenemend is. Ik kan niet anders zeggen: het dramatische landschap, de beduizelende hoogteverschilen, tesamen met de laverende spoorlijn, picturesque tunnels en de toeterende trein in de afgelegen dorpjes, maken deze reis een buitengewone ervaring. De eerste kilometers gaan nog door een saai vlak agrarisch landschap, maar zodra de trein terugschakelt naar de eerste versnelling en zijn spoor omhoog baant in de Sierra Tarahumara is het simpelweg genieten. De trein snijdt door de canyons, langs stijle afgronden, knuffelt de wanden van de bergen en klimt hoger en hoger in de bergen. De wilde rivier ver onder de trein en de uitzichten op de uitgeslepen canyons en bergen (bergen blijven toch iets bijzonders voor een jongen uit de polder) zijn overweldigend. Vrijwel de hele reis heb ik met mijn camera uit het raam gehangen. Verschillende dorpjes laat ik aan mij voorbij gaan, alvorens aan het einde van de avond uit te stappen in Creeel. Tegen deze tijd was ik mijn verschrikkelijke nacht in Los Mochis allang vergeten...

Mazatlan
Mazatatlan ligt op slechts 250 km van Durango, maar in graden Celcius en qua landschap is het een wereld van verschil. De bergen worden ingeruild voor lange zandstranden en de thermometer stijgt van -3 naar plus 27. Daar waar Cancun & Puerte Vallarta worden overspoeld door buitenlandse toeristen is Mazatlan het oord voor de Mexicaanse standliefhebbers.

De eerste dag geen hond ontmoet en kansloos in mijn eentje over de boulevards en strand geslenterd. Best relaxt, maar het verveeld snel. Het sms´je van Angel dat zijn zus (Luisa) ook in Mazatlan is om Oud & Nieuw te vieren was een klein geschenk uit de hemel. Om een lang verhaal kort te maken: mijn tijd in Mazatlan heb ik op het het strand gehangen, geslenterd op de boulevard, en de overige tijd heb verspild aan niets doen.

Oud & Nieuw begon ietswat flauwtjes in een dooie bar, maar eindigde in termen van Visa Creditcard: onbetaalbaar. Rond een uurtje of twee belande ik op een prive-feest van een oom van een vriend van de zus van Angel. Zoals wel vaker de laatste weken kende ik natuurlijk niemand, maar dat drukte de pret geenzins. Het huis waarin het tafareel zich afspeelde is er een uit duizenden. De achtertuin grenst aan een golfbaan, en bestaat verder uit een zwembad, jacuzzi en bar. Vier man personeel zorgde voor een happie en een sappie. En met name de sappies waren goed te versmaden. Toen de zon alweer aan de horizon verscheen en ik nog eens goed om me heen keek, bleek dat de Mexicanen waarmee ik op dit feest was beland al lang waren verdwenen en waarschijnlijk al in bed lagen. Ik had natuurlijk hun voorbeeld kunnen volgen.... ¨Señor, otra cerveca por favor". Eén woord: onbetaalbaar!

Durango

De nacht van 24 op 25 december in Durango was kort. Al ere gast van de familie kun je helaas niet zoals opa Avalos tot vier uur in je bed blijven liggen. Evenals Kerstavond was ook 1e Kerstdag karaoke het magische woord.

De hele familie stond `s middags voor de deur (ooms, tantes, neven & nichten etc.). Tegen die tijd zat Angel -mijn tolk- al bij zijn schoonfamilie op de bank en stond ik er letterlijk alleen voor! Heb echt alles uit de kast gehaald, mijn beste beentje voor gezet, maar vijf uur vol lullen in het Spaans is ondoenlijk. Na een half uur heb ik me echt afgevraagd hoe ik deze dag ooit doorkom. Zoals ik echter al schreef: karaoke is het magische woord. Hierbij wil ik ook van de gelegenheid gebruik maken en mijn dank uitspreken aan de Japaner of Koreaan die karaoke heeft uitgevonden. Karaoke overbrugt namelijk alle cultuur en taalbarrieres. Evenals Kerstavond was ook 1e Kerstdag anders, dan anders.

De volgende ochtend wederom vroeg uit de veren voor een dagje bos en bergen. De familie Avalos heeft namelijk het voorrecht een aantal blokhutten in de bergen rondom Durango te hebben. Bijna twee uur hobbelen over onverharde wegen eindigt één kilometer voor de eindbestemming onze rit: sneeuw! Uiteraard ontbreken de sneeuwkettingen en worden de laatste meters lopend door de sneeuw afgelegd. Is het toch nog een witte Kerst geworden. De rest van de dag mezelf nuttig gemaakt met hout hakken en paardrijden in de bossen.

De laatste dag in Durango heb ik een bezoek gebracht aan ´Ville del Oeste´. Dit nagebouwde Wild Western dorp is het decor geweest van menig Western. In hun jonge jaren straalden hier sterren als Audrey Hepburn en John Wayne. Nu vertonen acteurs van een iets ander garniteur in western-show hun kunsten. Het heeft weinig met acteren te maken, maar hilarisch is het. Al met al een mooi afsluiting van een klein weekje Durango.