Huarez

Ik heb mijn slippers ingeruimd voor een paar boots, which are made for walking. Huarez is gelegen aan de voet van de Cordilla Blanca bergketen. Wat betreft oppervlakte is deze bergketing weinig indrukwekkend, maar qua ´meters-boven-de-zee´ is dit gebied absoluut wereldklasse! Met meer dan vijftig toppen boven de 5700 meter steekt de Cordilla Blanca de Himalaya naar de kroon. Ik heb mijzelf wijsgemaakt dat ik dit Peruaanse hoogstandje simpelweg niet aan mij voorbij kan laten gaan. Een vierdaagse trekking van Laco Llanganunco naar Santa Cruz is het logische gevolg.

Bij aankomst in de bergen heb ik meteen het vertrouwde Sporthuis Centrum gevoel: "Even helemaal weg". Glimmende gletsers, vertikale rotswanden, ijskoude rivierstroompjes en turquoise bergmeren. Dergelijke onrepte natuur kom je op de Veluwe niet meer tegen. Mijn uitrusting is op z´n zachts uitgedrukt amateuristisch te noemen, maar doen de job! Termo ondergoed? Drie t-shirts en een long sleeve hebben hetzelfde effect. Mijn geleende klompen veroorzaken vette blaren, maar geen natte teen gehad. En ook mijn plastic Aldi poncho blijkt de strijd aan te kunnen met elke hypermoderne North Face jas.

Op alle facetten scoort mijn poncho punten:
- Waterafstotend: plastis is plastic!
- Ademend: de wind waait er aan alle kanten doorheen
- Windproof: ooit wind door solid plastic zien gaan, ik niet!

Rondbanjeren op Monte Blanc hoogte is slopend. Ook de elementen laten mij in de steek: hagel, sneeuw en regen. Drie keer lucht happen voor elke stap omhoog (Thank God dat een ezel mijn tent draagt). Hier zijn geen dikke rijen mensen zoals op de Via Gladiola om je naar de eindstreep te schreeuwen. De tocht naar de pas op is meter voor meter afzien. Na vijf uur is eindelijk de top bereikt. Ik ben dichter bij oma dan de laatste jaren het geval is geweest: 4750 meter! In de vallei aan de andere kant van de bergrug schijnt de zon. De foto´s vertellen het verhaal.

Hit the road Jack

De klokt tikt onverbiddelijk door en dus moeten er kilometers worden gemaakt. Als ik na de enorme afstanden in de Bos-Atlas kijk breekt het zweet me uit. Halverwege mijn trip, maar slechts Columbia en het kleine Ecuador heb ik achter me liggen. Daarom de afgelopen dagen afgezien in piepende en krakende zweetbussen en het noorden van Peru als een paard met oogkleppen doorkruist. Een pitt-stop op de standen van Tujillo is noodzakelijk voor mijn zitvlees. Na op de pier van Huanchaco mijn eerste vis ooit te hebben gevangen (zie foto) heb ik ook mijn culture grettigheid weer eens aangewakkerd en me tegoed gedaan aan een gigantisch historisch zandkasteel en een stapel levensechte duplo-blokken. Vervolgens weer de bus in, om naar hogere sferen te verhuizen.... Huarez!

In mijn zevenentwintigste levensjaar is ie eindelijk binnen: mijn eerste vis! Voor de geïnteresseerde veganisten en Volkert van der G`s: de vis ontsnapte tussen de balken van pier door toen ik hem in het netje van mijn Peruaanse buurman wilde gooien.

Studio Sport

Reizen verveelt niet, elke dag een nieuw avontuur. Maar damn, ik zou er heel wat voor over hebben om deze zondagen om 19:00 uur met een bord patat, een klodder mayo en een bereklauw voor de tv te zitten.... Niet gedacht dat ik Mart Smeets zo zou missen!

Ecuador

Ecuador heeft mij via Otavalo, Quito, Quilotoa Loop, Baños, Puyo, Gauranda, Guayaquil, Galapagos, Salinas, Riobamba en Cuenca van Columbia naar Peru gebracht. Vijfendertig dagen Ecuador betekent vijfendertig dagen wakker worden in een andere wereld: besneeuwde vulkaantoppen, zonnige stranden of tropische regenwouden. De ene dag houden je koude vingertoppen een volgeweven trui vast op een inheemse markt en de volgende dag word je zwetend wakker in de kustelijke laaglanden. De schoonheid van Ecuador ligt verscholen in de enorme verscheidenheid van dit kleine Zuid Amerikaanse land. De Quilotoa Loop heeft mijn absolute voorkeur. Alhoewel ik mezelf plechtig beloof (ik heb immers een kinderwens) nooit meer zeven uur op een paard te gaan zitten!

De Galapagos zullen voorlopig nog wel even door mijn hoofd spoken (evenals de kippenklauw in mijn soep!) Krijg ik ooit nog de kans in mijn leven om met schildpadden te zwemmen en zeeleeuwen te dollen? Een waanzinnige ervaring. Heb je tijd, heb je geld....? Galapagos is een once-in-a-lifetime experience!

Hoor ik daar een Lama schijten? Peru here I come!

Guayaquil

De nacht voor vertrek naar het landgoed van Charles Darwin via het `old-boys-network´ van Columbia een paar Ecuadorianen in een bar in Las Peñas ontmoet. Dezelfde gasten nodigden Jeff en mij uit voor een huisfeest bij terugkomst van de Galapagos...

In Mexico was ik al in aanraking gekomen met het fenomeen grote villa´s, dikke auto´s en zwembaden, maar dit kasteel zet een compleet nieuwe standaard. Deze gasten behoren zeker niet tot de 75% van de bevolking die onder de armmoede grens leven. Ter verduidelijking: het huis van de buurman, de rijkste pik van Ecuador, vertoont meer gelijkenissen met het Witte Huis in Washington, dan JP met Harry Potter!

De witte wijn is aan de zure kant, de bar in de tuin hangt niet zo lekker als ie eruit ziet, maar de Spiritus del Ecuador & kaasfondue laten zich smaken en ook de champagne bubbelt lekker tegen mijn huig. Hoe verder de avond vordert, des te harder lonkt (schreeuwt) de jacuzzi in mijn richting. Eind goed al goed, tegen drie uur in de ochtend zit ik onder de sterrenhemel van Ecuador in de jacuzzi een heerlijk biertje weg te happen.

Dezelfde nacht heb ik mezelf nog in een beach-trip naar Salinas geluld, en de volgende ochtend word ik netjes in mijn armoedige bunker hotel opgehaald. Toen kon ik nog niet vermoeden dat ik drie uur later in de besloten Yacht Club van Salinas aan de rand van het zwembad aan een cocktailtje zou nippen. Als je geld hebt, heb je vrienden...

Via Riobamba, waar ik bij het nichtje van Geomara (de chica van de Bink van Bemmel) mijn creditcards heb opgehaald, ben ik inmiddels aanbeland in mijn laatste bestemming van Ecuador: Cuenca

Kodak moments

Op 30 september zet ik weer voet op Nederlandse zeeklei. Voor meer Kodak Moments kom een keertje langswippen in Elst...

Discovery-channel en vivo!

Nergens in de wereld is de evolutie van flora en fauna zo tastbaar als op de Galapagos. Dit onherbergzame en ruige vulkanische landschap openbaart alle geheimen van de biologische geschiedenis van onze planeet. Fungerend als natuurlijk laboratorium fascineert de Galapagos wetenschappers uit alle hoeken van de wereld. Het was baardmans Charles Darwin (zie foto), die naar aanleiding van zijn bezoek aan de eilanden in 1835 geïnspireerd werd en tien jaar later met de evolutietheorie op de proppen kwam: `The evolution of natural selection: the basis of the understanding of the origin of species`. Er kan er maar één de eerste zijn. Ik heb het aan deze Vader Abraham te danken dat ik niet elke zondagochtend met mijn brakke kop, kauwend op een hosti, naar een man in een jurk heb hoeven luisteren. God hebbe zijn ziel, of niet?

Zelf ben ik een propagandist van de uitspraak "size does not matter". Maar zonder grote toeter stel je op de Galapagos weinig voor. Zelf de grootste dolfijn of schildpad is slechts een stipje op mijn 3x optical zoom camera. Het voordeel is dat de dieren totaal niet schuw zijn en je je camera dus makkelijk in het oog van een zeeleeuw of boobie kunt drukken. Desalniettemin, op Galapagos geldt: "Size DOES matter....!"

Onze zilvervloot heette The Friendship. Vet mooie crew, inclusief mijn American Surf Dude Travel Buddy: Jeff Jefferson. Onze boot is een budget boot en zo is onze gids. Hetgeen resulteert in een klopjacht van onze groep op alles dat beweegt op de eilanden. Het kan onze gids allemaal weinig schelen, en hij ondergaat de chaos van onze groep gelaten. Terwijl ondergetekende een nest (endemic) schildpad-eieren probeert op te graven, verpletten twee Aussies en een Duitser een school silver rays onder de zolen van hun slippers en jacht een Isrealische oud-commando een reuze schildpad van het strand alsof het een Palestijnse terrorist is. Gelukkig voor het ecologische erfgoed van Darwin houden de gidsen van de up-scale boten een corrigerend oogje in de gaten.

Happy Days!

Galapa-go-crazy!

"Therefore I travel!". De afgelopen dagen waren un-flipping real. Geen idee waar te beginnen, mijn hoofd zit vol met money-shots, onvergetelijke belevenissen en intense ervaringen. Acht dagen cruisend door de Galapagos hebben indruk gemaakt! Het hele geneuzel over de ontdekking in 1535 door Fray Tomás de Berlanga, de legendarische reis van Charles Darwin op de Beagle in september 1835 en de annexatie van de Galapagos door Ecuador op 12 februari 1832 kunnen me gestolen worden. Dit is Discovery-channel en vivo! De hoogtepunten in vogelvlucht:

A la Forrest Gump van het dakterras van de boot (in volle vaart!) de open oceaan ingedoken om met een mega zeeschildpad te zwemmen. Stijlvol en koninklijk, langzaam en magisch zwemt de schildpad op slechts een meter onder mij in de diepte. Deze old-timers hebben zeker mijn mindset: Relax meedrijven met de flow! Ik was nog even bang voor de reactie van de kapitein, maar toen ik zag dat hij de ballen uit z´n broek lachtte, wist ik dat dit niet de laatste keer was dat ik van de boot zou afduiken...

Snorkelend tussen duizenden en duizenden vissen en een verdwaalde pinguin schrik ik me te pletter als er opeens een Manta Ray, groter dan de gemiddelde eettafel in Nederland, voorbij vliegt. Angstaanjagend, vier meter lang en een oppervlakte van een woonboulevard! Even schiet de naam Steve Irwin door mijn hoofd, maar de achtervolging is al ingezet. Een klap van dit zwevende tapijt staat gelijk aan twaalf schoolslagen. Volledig buiten adem toch nog een kiekje kunnen schieten (zie foto).

De stranden van de Galapagos worden volledig in beslag genomen door ontelbare zeeleeuwen; Scheveningen op een hete zomerzondag! Buik aan buik liggen deze vetzakken te zonnen. De kids daarentegen zijn een stelletje show-offs, die mij een demonstratie zwemmen gegeven. Als torpedos zwemmen deze kleine rakkers om je heen, sneller dan de schaduw en dus onnavolgbaar. Het resultaat is acht mislukte foto`s. Wat dat betreft hebben schildpadden mijn voorkeur...

Ook de land- en zeeleguanen verdienen een vermelding. Het stikt op de eilanden van deze kleine punk rockers met hun spikey hanenkammen. Op elk eiland hebben de leguanen verschillende afmetingen en kleuren afhankelijk van het voorgeschreven dieet van Moeder Natuur. Lachwekkend om de jonge zeehonden met de staarten van de zeeleguanen te zien spelen, terwijl de leguanen geïrriteerd omkijken!

En dan zijn er de Blue Footed Boobies. Fantastische kamikazie piloten, die zich tesamen met de pelikanen als een precisie bombardement in de oceaan storten! Absoluut mijn favouriete vermaak om naar te kijken vanaf het dakterras van de boot, terwijl de zon langzaam het licht uitdoet. Ook de nachtelijke Blue Footed Boobies op de boot waren legendarisch: I love Boobies!

Het snorkelen was adembenemend (mijn snorkel lekte!) en koud. Er komt een mix van stromingen bij de eilanden samen, en de koude stroom wint! De white tip reef sharks zijn in het echt niet zo eng als `Finding Nemo` doet vermoeden. Het echte werk omvatte een nachtelijke zwem escapade met een groep nader te identificeren haaien. Vergezeld door een zeeleeuw, die even veel kleuren stront scheet als ik, en gewapende met een zaklamp lig ik bij maneschijn in het water terwijl een stel haaien van dikke twee meter ons (de zeeleeuw en ondergetekende) omcirkelen. Van de boot klinken slechts opwonden kreten als: "Behind you, Nooooo! On the left, Cannot see it anymore, ooohh there is comes....! Watch out!") Reallife Galapa-go-crazy entertainment! De twinkeling van de lichtbundel van de zaklamp in de starre ogen van de haai, terwijl ik hopeloos als een worm aan een vishaak in het water lig... hartkloppingen! Maar, eeuwige roem is mijn deel.

Galapagos 24/7 Discovery-channel en vivo! Als een dierentuin in je achtertuin! Meer dieren dan megapickels en kippenvel van je kruin tot je bilnaad...

Timing is everything...

Erbij zijn is meemaken! Vanmorgen kruiste dit bericht in de krant mijn netvlies. De thuisblijvers hadden wederom ongelijk!

Tourists may be banned from Galapagos Islands
ABC Finance News, Wednesday April 11, 2007, 5:23 pm

Ecuador's famous Galapagos Islands could be off-limits for tourists after the country's President declared them at risk and in the midst of an environmental crisis. Most famous for inspiring Charles Darwin's theory of evolution, the Galapagos Islands attract thousand of visitors annually, making them Ecuador's top tourist destination. The Galapagos Islands, located 625 miles off Ecuador's Pacific coast, were declared a UNESCO World Heritage Site in 1979 for their unique plant and animal life including giant tortoises, marine iguanas and blue-footed boobies. But introduced species, illegal fishing and a rapidly growing human population have placed pressure on the archipelago.

UNESCO's World Heritage Center director warned last month of threats to the flora and fauna of the "fragile and delicate" island chain. President Rafael Correa has promised to urgently address the threats. His suggestions include restricting tourist and residency permits as well as flights to the islands. Signing an emergency decree to prevent further harm to the islands. Correa's announcement Tuesday coincided with a visit by a UNESCO delegation, which is meeting with Ecuadorean authorities to determine ways to preserve the archipelago. Correa did not specify whether government agencies would be given more money to combat the effects of tourism, human settlement, the introduction of nonnative species and other threats.

Quilotoa Loop

Twee uur te zuiden van de hoofdstad, via een naar verluid magnifieke bustrip over een weg die zich door de hoogste pieken van Ecuador (+6310 meter) worstelt -ik heb geen berg gezien door de lage bewolking- ligt een van de meest spectaculaire landschappen van Ecuador. De Quilotoa Loop is een circuit van hobbelige onverharde wegen, die een aantal inheemse gehuchten al stuiterend met elkaar verbind.

Vanuit Latacunga allereest de verkeerde bus genomen en gestrand in Saquisili. Ik ben de enige gringo tussen alle locale `roodkapjes` (zie foto). Ook het hotel is uitgestorven en is een perfect decor voor de film "Hostal". Niets te beleven dus en het lijkt een vroegertje te gaan worden, zij het niet dat de Miss Ecuador verkiezingen mij uit mijn slaap houden!

De volgende dag alsnog via Pujili (spreek dat maar eens uit!) en Zumbahua de hooglanden in. Zoals het een echte onverharde weg betaamt, is de weg vol knikkerputjes ter grote van skippyballen. Als een rijstkorrel in een samba-bal stuiter ik met de boeren door de bus. Wie wil reizen in Zuid Amerika dient niet vies te zijn van een beetje lichaams contact.

Het landschap is een legpuzzel van akkers, velden & graslanden op extreem stijle hellingen. Her en der is op een plateau een boerderij gebouwd en spelen kinderen, varkens, kippen en ezels in de modder. Ouderwets platteland! Hier wordt nog écht gewerkt. Geen internetverslavingen, stress of obesitas, en van RSI heeft hier nog nooit iemand gehoord. Gewoon zes dagen per week de handen uit de mouwen en op zondag een welverdiend pintje. Eigenlijk valt er best wat te zeggen voor dit boerse bestaan...