Feliz Navidad

Kerst 2006 wordt gevierd in Durango bij de familie van Angel (zie Guadalajara). Durango is het Almere van Mexico: als het niet uiterst noodzakelijk is dan vermijd je deze stad. De stad is niet alleen sfeerlos en lelijk, maar het is er in de winter ook nog eens steenkoud. Ondanks dat buiten de mussen van het dak vriezen, hebben de meest huizen, restaurants en cafés geen verwarming. Dit is niet het Mexico van de reisgidsen.

Een dikke twaalf uur durende trip bracht mij de dag voor Kerstavond van Guanajuato in Durango. De halve reis in een heerlijke diepe coma gelegen (het afscheid van Guanajuato de avond ervoor was groots). Het onthaal door papa Avalos, mama Avalos, zus Avalos, opa Avalos, oma Avalos, een extra oma Avalos en Angel was warm en geheel in stijl met een tequila.

Kerstavond staat centraal in het Kerstfeest in Mexico. Al bijna opgekomen van de honger schuiven we rond 0:15 uur eindelijk aan tafel. Wat er precies op het menu stond is voor mij tot op de dag van vandag nog een raadsel, maar alle complimenten voor mama Avalos. Ook het zeewiergoedje met garnalen dat na rooibos thee rook en er uitzag als een bos gekookte dreadlocks was verrukkelijk. Na het eten de cadeaus. Voor een prikkie had ik vlak voor vertrek op de markt in Guanaguato een tas voor locale lekkernijen (suikermummies) weten te bemachtigen. Mijn cadeaus vielen ietswat in het niet bij de auto die mama Avalos onder de Kerstboom vond!

Na de cadeaus begon de avond pas echt. Twee woorden staan hierbij centraal: karaoke & tequila! Evenals de Spaanse taal is zingen een vaardigheid die ik niet volledig beheers. Zingen in het Spaans is daarom zeker niet voor mij weggelegd, hetgeen resulteert in drempelvrees. Gelukkig hebben de Mexicanen hier een medicijn voor, en waren papa Avalos en opa Avalos zo vriendelijk hun fles met mij te delen. Het laatste nummertje werd om half zeven uur in de ochtend gedraaid. Tegen die tijd stond ik eveneens, uit volle borst, heerlijk met de hele familie mee te janken in de microfoon. Een kwartier later in bed werden er geen nummertjes meer gedraaid, daarentegen draaide de hele wereld. Samengevat, Kerst 2006 was anders dan anders...

De la sierra morena, cielito lindo,

vienen bajando un par de ojitos negros,

cielito lindo, de contrabando.

¡Ay, ay, ay, ay!

canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

Ese lunar que tienes,

cielito lindo, junto a la boca,

no se lo des a nadie,

cielito lindo, que a mí me toca.

¡Ay, ay, ay, ay! canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

De tu reja a la mía, cielito lindo,

no hay más que un paso;

ora que estamos solos cielito lindo,

dame un abrazo.

¡Ay, ay, ay, ay!

canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

Guanajuato

De komende 3 weken is Hostel Casa Mexicana mijn thuis en Escuela Mexican mijn spaanse speeltuin. De school is, geheel in stijl met de rest van de stad, een prachtig oud koloniaal pand en herbergt tussen de tien en twintig studenten per week. Oud betekend overigens ook: kieren en gaten en geen verwarming. De eerste dagen is het, ondanks dat buiten het zonnetje schijnt, binnen echt steenkoud. Een tweede trui is geen overbodige luxe.

Ondanks de enorme progressie die ik in Guadalajara heb gemaakt (progressie boeken van een nulpunt is overigens niet echt een kunst) begin ik bij de 'beginners'. Om mij niet al teveel te teleurstellen noemen ze mijn groep de 'gevorderde beginners': Ik voelde me opeens een stuk beter! Wat te zeggen van de lessen? Elk uur wordt gevuld met een overdosis aan informatie. Soms blijft er iets hangen, soms ook niet.

De foto's spreken boekdelen: Guanajuato es bonita!

Mexicaanse bruiloft

Mijn gastheren in Guadalajara, respectievelijk Angel en Edmundo, hebben mij afgelopen weekend laten ruiken aan een stukje Mexicaanse cultuur: Una boda Mexicana. Het daadwerkelijk ja-woord heb ik gemist, omdat we bij de verkeerde bruiloft stonden te wachten! Ik was me van geen kwaad bewust, omdat het sowieso vreemden voor mij waren, maar Angel realiseerde het zich pas toen de bruid al door haar vader richting het altaar werd begeleid. Gelukkig konden we nog `ongezien` uit de kerk sneaken...

Aangezien ik mijn pak ben vergeten in te pakken, werd het een ouderwetse verkleedpartij. Mijn slippers werden verruild voor een maatje te kleine zwarte instappers en voor het luttele bedrag van 8,95 euro heb ik een pantalon op de kop weten te tikken bij Walmart. De zoom van de broekspijp heb ik er thuis zelf nog even in 10 minuten moeten innaaien met mijn travel-kit. Een zelfmeegenomen verkleurde blouse was de enige optie, aangezien Edmundo alleen hawai motieven in zijn kast heeft hangen. Ondanks dat Angel slecht 1.60 meet, ´paste ´ zijn colbert wonder boven wonder. In modieuze termen heet dat geloof ik: strak in het pak! Het mooiste van alles, bij kaarslicht leken de zwarttinten van mijn pantalon en zijn colbert zelfs te matchen. Een stropdas die qua kleur kant nog wal raakte, was de kers op de pudding.

De wedding was er een zoals we die in Nederland waarschijnlijk alleen in ´Het Gooi´ kennen. Het feest was net buiten de stad in een grote tuin. In de mega grote open party tent zorgden de 60 man personeel ervoor dat het de ruim 300 gasten geduurde het viergangen diner aan niets ontbrak. Zulke bruiloften maak je niet elke dag mee en ik heb letterlijk mijn ogen uitgekeken.

Na de openingsdans barste het feest pas echt los. Hetgeen waar ik al bang voor was gebeurde al binnen vijf mintuten na de openingsdans. Ik had gehoopt dat het iets langer op zich zou laten wachten, zodat ik mijzelf iets meer moed had kunnen indrinken. Daar sta je dan met je goede gedrag tussen 100 swingende Mexicanen. Ik heb bewogen als een dolle, maar dansen op Banda (soort Mexicaanse hoempapa) zit niet in mijn heupen. De glimlach en de knipoog van de oma van de bruid was alleszeggend...

In plaats van de gebruikelijk koffie met broodjes eindigt een bruiloft in Mexico met een Mariachi (een Mexicaans straatorkest bestaande uit minstens 2 violen, 2 trompetten, gitaar of girarron en zangers) en soep met toritillas. Wat betreft het dansen op een bruiloft niets dan lof. Ook de omvang van de bruiloft is indrukkend. Maar wat betreft de soep en tortilla, kunnen de Mexicanen een voorbeeld nemen aan de Nederlanders. Er gaat echt niets boven een broodje kroket met koffie aan het einde van de avond!

Een unieke avond begon de volgende dag met een kleine kater en mijn voorlopige vertrek uit Guadalajara. Guanajuato will be the next stop!

`El Classico`

Wat een avond! Gisteren op de zwarte markt op het laatste moment nog kaarten weten te ritselen voor `El Classico´ tussen Chivas vs. Americo. Feijenoord vs. Ajax zou in Nederland het dichtst in de buurt komen, zij het niet dat ik in de Kuip nog nooit 85.000 latino`s negentig minuten lang uit hun dak heb zien gaan. De wedstrijd bepaalde welk team zich deze week mag gaan opmaken voor de finale van de competitie in Mexico City.

Gewapend met chips (besprenkend met wederom limon en ´una salsa muy picante´), pelpinda`s en een halve liter plaatselijk vloeibaar goud kan het spektakel beginnen. Elke beweging van de bal bezongen, besprongen of vervloekt. Elke uittrap van de keeper wordt luidkeels door iedere man en vrouw op de tribune begroet met het sharming: wwwuuuueeeehhhhhhh puto! Zo zie je maar weer, Spaans leer je niet alleen op school. De beroemde Mexican Wave deed zijn intrede bij de 1-0 van Chivas en bij de 2-0 ontplofte het stadion. Simpelweg: kippevel! Het mooiste van alles, fans van Chicas en Americo zitten schouder aan schouder. Ik heb geen stoel door de lucht zien vliegen. In plaats daarvan komen de emoties los, als alle spelers reeds het veld hebben verlaten, en een nog immer gevuld stadion uit in volle borst het ´El Rey!´ zingt (we are still the king).

Als je over een belevenis spreekt, dan was dit er zeker één!

San Blas

San Blas is een vergeten dorpje aan de Pacific Ocean. Het dorp kenmerkt zich door bankjes vol Mexicanen en een aantal hippies die in de jaren `70 de bus terug naar huis zijn vergeten te nemen. Het hele dorp straalt rust en gelatenheid uit: een verademing! In de strandtenten wordt vis verkocht, die `s morgens door de plaatselijk vissers is gevangen. Soms is het jammer dat de Mexicanen elke maaltijd overladen met limon, pepers, zout of een van de vele pittige salsas. Desalniettemin, niets dan goeds over de keuken van San Blas .

Vrijdag laat in de middag pas vertrokken, hetgeen erin resulteerde dat we in Tepic (halverwege) de bus naar San Blas misten. Het uitgaansleven van Tepic is waarschijnlijk te vergelijken met een avond stappen in Huissen. Verrotte kroegen, vol halvegaren! Deze avond zal niet de boeken ingaan als een van de meest bruisende. Ook San Blas is timide, maar de surf-dude-style café zijn perfect om te babbelen met de plaatselijke bevolking. Ik heb hier trouwens ook sinds maanden een aantal zonnestralen om mijn sneeuwwitte lichaam laten schijnen. Hetgeen tot een `gezonde` rode gloeit heeft geleid. Als ik zo doorga, wordt het een bruine Kerst dit jaar...

Spaanse lessen

Een van de doelen om naar Mexico te komen, is enige kennis en kunde opdoen van de Spaanse taal. Daarom neem ik elke ochtend rond 8 uur de locale bus. Wie hier in Guadalajara gebruik wil maken van het busnetwerk dient niet vies te zijn van een gezonde dosies body-contact. De bussen zijn afgeladen vol, vliegen over drempels, scheuren over de verschillende rijbanen en stoppen voor elke gek die langs de kant zijn hand opsteekt. Waar de bus stopt is altijd een klein raadsel, maar meestal lukt het me om in de buurt van de universiteit (Universidad Autonomo de Guadalarajara) uit te stappen.

In de klas zit in met 2 libanezen die de gevolgen van de oorlog ontvluchten (lees: hun kebab inruilen voor tacos) en in Mexico proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Verder is er nog Suin uit Korea en een non (63) uit Brazilie. Het is heerlijk om na een klein jaartje elke dag op kantoor te hebben gezeten weer even terug te keren in het studentenleven. Ik ben het duidelijk nog niet verleerd en het voelt vertrouwd om ´s morgens op mijn slippers de campus op te komen sloven, onderweg een capuccino te scoren, een praatje te maken en tussentijds de lessen te volgen. De lessen zijn in het spaans, hetgeen soms de nodige fantasie en inlevingsvermogen vereist om iets van de grammatica regels te begrijpen. Ik ben benieuwd waar dit spaanse avontuur mij zal brengen....

Volgende week eindigen mijn lessen hier in Guadalajara en vertrek ik na alle waarschijnlijkheid naar Guanojuato om daar mijn spaanseworsteling voort te zetten.

Tequilla

Op nog geen 60 km van Gualadajara ligt het fameuze dorpje Tequilla. Zoals Grol ons Grolsch heeft geschonken, Dommelen de geboorteplaats is van Dommels, zo is Tequilla.....ja precies! Een bezoek aan het dorpje dat jou en mij menig kater heeft bezorgd is zeker een`must`!

De tour was om het zo te zeggen interessant, de proeferij een klein paradijs op aarde. Tequillas in alle kleuren smaken én alcoholpercentages! Zoals het een Nederlander bekoord, heb ik ze allemaal geproefd en ik denk dat de tequilla vanilla mij het meeste tot de verbeelding spreekt, hoewel ook de café, caramel, manderijn, aardbei, en appel heerlijk naar binnen glijden.

Aangezien 1+1 twee is en je niet elke dag een tequilla in tequilla drinkt, bleef de auto staan waar ie stond. Een hotel was snel geregeld, en ook de locale kroeg was snel gevonden. Zaterdag 18 november was een heerlijke avond...

Guadalajara

De Spaanse lessen zijn top. Ik moet nog 1000 en 1 woorden leren, mijn uitspraak is bagger, grammatica doe ik nog niet aan, maar het loopt als een trein! Het mag gezegd worden, mijn Mexicaanse lerares is een oververvalsde guapa. Hetgeen ervoor zorgdraagt dat Martijn elke dag op de eerste rij zijn Spaanse zinnen produceert.

De eerste dag deed ik er dik anderhalf uur over, met twee keer overstappen, om op school te komen. Tot overmaat van ramp, kwam ik muurvast te zitten met mijn rugzak tussen de deuren van de overvolle bus. Dit moet anders! Daarom besloot ik vandaag maar eens in de bus te stappen die letterlijk voor mijn deur stopt. En wat blijkt: deze bus rijdt binnen vijfentwintig minuten rechtstreeks het klaslokaal van mijn Spaanse les binnen. Het geluk is wederom met de dommen.

Hasta luego!

Aguascalientes

Op donderdag werd ik uitgenodigd door Eduardo om het weekend in Aguascalientes door te brengen. Aguascalientes is een provincie stadje met een half miljoen inwoners dat op opgeveer 3 uur rijden ten noorden van Guadalajara ligt.

Was mijn 'residencia' in Mexico City een verademing, mijn slaapplek hier in Aguascalientes is ongekend. Het huis van de ouders van Eduardo zou zeker niet misstaan in MTV-cribs. Heerlijk! Als ik uit mijn raam kijk, zie ik het zwembad, de jacuzzi en sauna afgespiegeld tegen de tennisbaan aanliggen. Ik ben hier nu slechts 24 uur, maar het went snel en ik denk dat ik deze cultuurshock wel overleef.

Nadat we vrijdagavond flink zijn wezen stappen in de lokale disco, stond er zaterdag behalve een toeristische tour een voetbalwedstijd van FC. Aguascalientes gepland. Waar ik in Nederland mijn wedstrijden slijtte op de BB of CC tribunes van Nieuw Monnikenhuizen, was er deze avond wederom een skybox geregeld (het moge duidelijk zijn, ook dit went snel). Vanuit de skybox kwam ik oog in oog te staan van Signor Hugo Sanchez himself. Ofwel, de J.Cruijff van Mexico. Been there done that!

Maandag begint mijn Spaanse les op de universiteit van Guadalajara...

Mexico City

Vier jaar geleden kwam ik met een verdwaald gevoel en een minimaal te spenderen budget aan in Mexico City. Hoe anders is het nu: Ik word door mijn Mexicaanse vrienden, die ik in Vancouver heb ontmoet, door de stad gechaufeerd, slaap in mijn eentje in een tuinhuis waar mening Amsterdamse yup alleen maar van kan dromen en drink mijn Corona´s in de chiqueste clubs. Het kan verkeren!

Afgelopen zaterdag heb ik een wedstrijd bezocht van de locale FC: Americo. Voor de leken onder ons, de club waar onze eigen Don Leo Beenhakker in een grijs verleden de sceptis voerde. 'Natuurlijk' hebben mijn vrienden de beschikking over een skybox en heb ik als een Karel Aalbers de wedstrijd gadegeslagen. De teleurstellende 0-0 werd de volgende ochtend teniet gedaan door het heerlijke Mexicaanse ontbijt dat de 'mama de familia' elke ochtend voor mij bereidt. Verder zijn de eerste dagen gevuld met het bezoeken van de een aantal toeristische attracties zoals Bazar Artesanal de Coyoacan, La Villa de Guadalupe en de roemruchte Zocalo.

Als onze Minster Peijs een echte uitdaging zoekt dan heb ik haar ultieme natte droom gevonden. Mexico City is ongekend in zijn omvang, autos en chaos. De afgelopen drie dagen heb ik zonder de stad te verlaten zeker 450 kilometer door de stad gereden (probeer dat maar eens in Elst!). Het aantal kilometers is echter nietszeggend. In Mexico City rekent men in files. Of het nu 10 uur ´s morgen is, 3 uur ´s middags of midden in de nacht: altijd en overal zijn er auto´s die ervoor zorgen dat mensen zoals jij en ik uren en uren in de file staan. Ook de chaos is iets waar een Betuwse jongen zoals ik nog even aan moet wennen. Van ritsen heeft hier nog nooit iemand gehoord, hetgeen tot een tiental bijna-aanrijdingen heeft geleid. Desalniettemin is Mexico City een heerlijke stad met veel tegenstrijdigheden. Van luxe restaurants & clubs met adembenemende uitzichten over de miljoenen en miljoenen lichten van de stad tot armoede en complete verkeerschaos.