Feliz Navidad

Kerst 2006 wordt gevierd in Durango bij de familie van Angel (zie Guadalajara). Durango is het Almere van Mexico: als het niet uiterst noodzakelijk is dan vermijd je deze stad. De stad is niet alleen sfeerlos en lelijk, maar het is er in de winter ook nog eens steenkoud. Ondanks dat buiten de mussen van het dak vriezen, hebben de meest huizen, restaurants en cafés geen verwarming. Dit is niet het Mexico van de reisgidsen.

Een dikke twaalf uur durende trip bracht mij de dag voor Kerstavond van Guanajuato in Durango. De halve reis in een heerlijke diepe coma gelegen (het afscheid van Guanajuato de avond ervoor was groots). Het onthaal door papa Avalos, mama Avalos, zus Avalos, opa Avalos, oma Avalos, een extra oma Avalos en Angel was warm en geheel in stijl met een tequila.

Kerstavond staat centraal in het Kerstfeest in Mexico. Al bijna opgekomen van de honger schuiven we rond 0:15 uur eindelijk aan tafel. Wat er precies op het menu stond is voor mij tot op de dag van vandag nog een raadsel, maar alle complimenten voor mama Avalos. Ook het zeewiergoedje met garnalen dat na rooibos thee rook en er uitzag als een bos gekookte dreadlocks was verrukkelijk. Na het eten de cadeaus. Voor een prikkie had ik vlak voor vertrek op de markt in Guanaguato een tas voor locale lekkernijen (suikermummies) weten te bemachtigen. Mijn cadeaus vielen ietswat in het niet bij de auto die mama Avalos onder de Kerstboom vond!

Na de cadeaus begon de avond pas echt. Twee woorden staan hierbij centraal: karaoke & tequila! Evenals de Spaanse taal is zingen een vaardigheid die ik niet volledig beheers. Zingen in het Spaans is daarom zeker niet voor mij weggelegd, hetgeen resulteert in drempelvrees. Gelukkig hebben de Mexicanen hier een medicijn voor, en waren papa Avalos en opa Avalos zo vriendelijk hun fles met mij te delen. Het laatste nummertje werd om half zeven uur in de ochtend gedraaid. Tegen die tijd stond ik eveneens, uit volle borst, heerlijk met de hele familie mee te janken in de microfoon. Een kwartier later in bed werden er geen nummertjes meer gedraaid, daarentegen draaide de hele wereld. Samengevat, Kerst 2006 was anders dan anders...

De la sierra morena, cielito lindo,

vienen bajando un par de ojitos negros,

cielito lindo, de contrabando.

¡Ay, ay, ay, ay!

canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

Ese lunar que tienes,

cielito lindo, junto a la boca,

no se lo des a nadie,

cielito lindo, que a mí me toca.

¡Ay, ay, ay, ay! canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

De tu reja a la mía, cielito lindo,

no hay más que un paso;

ora que estamos solos cielito lindo,

dame un abrazo.

¡Ay, ay, ay, ay!

canta y no llores,

porque cantando se alegran,

cielito lindo, los corazones.

Guanajuato

De komende 3 weken is Hostel Casa Mexicana mijn thuis en Escuela Mexican mijn spaanse speeltuin. De school is, geheel in stijl met de rest van de stad, een prachtig oud koloniaal pand en herbergt tussen de tien en twintig studenten per week. Oud betekend overigens ook: kieren en gaten en geen verwarming. De eerste dagen is het, ondanks dat buiten het zonnetje schijnt, binnen echt steenkoud. Een tweede trui is geen overbodige luxe.

Ondanks de enorme progressie die ik in Guadalajara heb gemaakt (progressie boeken van een nulpunt is overigens niet echt een kunst) begin ik bij de 'beginners'. Om mij niet al teveel te teleurstellen noemen ze mijn groep de 'gevorderde beginners': Ik voelde me opeens een stuk beter! Wat te zeggen van de lessen? Elk uur wordt gevuld met een overdosis aan informatie. Soms blijft er iets hangen, soms ook niet.

De foto's spreken boekdelen: Guanajuato es bonita!

Mexicaanse bruiloft

Mijn gastheren in Guadalajara, respectievelijk Angel en Edmundo, hebben mij afgelopen weekend laten ruiken aan een stukje Mexicaanse cultuur: Una boda Mexicana. Het daadwerkelijk ja-woord heb ik gemist, omdat we bij de verkeerde bruiloft stonden te wachten! Ik was me van geen kwaad bewust, omdat het sowieso vreemden voor mij waren, maar Angel realiseerde het zich pas toen de bruid al door haar vader richting het altaar werd begeleid. Gelukkig konden we nog `ongezien` uit de kerk sneaken...

Aangezien ik mijn pak ben vergeten in te pakken, werd het een ouderwetse verkleedpartij. Mijn slippers werden verruild voor een maatje te kleine zwarte instappers en voor het luttele bedrag van 8,95 euro heb ik een pantalon op de kop weten te tikken bij Walmart. De zoom van de broekspijp heb ik er thuis zelf nog even in 10 minuten moeten innaaien met mijn travel-kit. Een zelfmeegenomen verkleurde blouse was de enige optie, aangezien Edmundo alleen hawai motieven in zijn kast heeft hangen. Ondanks dat Angel slecht 1.60 meet, ´paste ´ zijn colbert wonder boven wonder. In modieuze termen heet dat geloof ik: strak in het pak! Het mooiste van alles, bij kaarslicht leken de zwarttinten van mijn pantalon en zijn colbert zelfs te matchen. Een stropdas die qua kleur kant nog wal raakte, was de kers op de pudding.

De wedding was er een zoals we die in Nederland waarschijnlijk alleen in ´Het Gooi´ kennen. Het feest was net buiten de stad in een grote tuin. In de mega grote open party tent zorgden de 60 man personeel ervoor dat het de ruim 300 gasten geduurde het viergangen diner aan niets ontbrak. Zulke bruiloften maak je niet elke dag mee en ik heb letterlijk mijn ogen uitgekeken.

Na de openingsdans barste het feest pas echt los. Hetgeen waar ik al bang voor was gebeurde al binnen vijf mintuten na de openingsdans. Ik had gehoopt dat het iets langer op zich zou laten wachten, zodat ik mijzelf iets meer moed had kunnen indrinken. Daar sta je dan met je goede gedrag tussen 100 swingende Mexicanen. Ik heb bewogen als een dolle, maar dansen op Banda (soort Mexicaanse hoempapa) zit niet in mijn heupen. De glimlach en de knipoog van de oma van de bruid was alleszeggend...

In plaats van de gebruikelijk koffie met broodjes eindigt een bruiloft in Mexico met een Mariachi (een Mexicaans straatorkest bestaande uit minstens 2 violen, 2 trompetten, gitaar of girarron en zangers) en soep met toritillas. Wat betreft het dansen op een bruiloft niets dan lof. Ook de omvang van de bruiloft is indrukkend. Maar wat betreft de soep en tortilla, kunnen de Mexicanen een voorbeeld nemen aan de Nederlanders. Er gaat echt niets boven een broodje kroket met koffie aan het einde van de avond!

Een unieke avond begon de volgende dag met een kleine kater en mijn voorlopige vertrek uit Guadalajara. Guanajuato will be the next stop!

`El Classico`

Wat een avond! Gisteren op de zwarte markt op het laatste moment nog kaarten weten te ritselen voor `El Classico´ tussen Chivas vs. Americo. Feijenoord vs. Ajax zou in Nederland het dichtst in de buurt komen, zij het niet dat ik in de Kuip nog nooit 85.000 latino`s negentig minuten lang uit hun dak heb zien gaan. De wedstrijd bepaalde welk team zich deze week mag gaan opmaken voor de finale van de competitie in Mexico City.

Gewapend met chips (besprenkend met wederom limon en ´una salsa muy picante´), pelpinda`s en een halve liter plaatselijk vloeibaar goud kan het spektakel beginnen. Elke beweging van de bal bezongen, besprongen of vervloekt. Elke uittrap van de keeper wordt luidkeels door iedere man en vrouw op de tribune begroet met het sharming: wwwuuuueeeehhhhhhh puto! Zo zie je maar weer, Spaans leer je niet alleen op school. De beroemde Mexican Wave deed zijn intrede bij de 1-0 van Chivas en bij de 2-0 ontplofte het stadion. Simpelweg: kippevel! Het mooiste van alles, fans van Chicas en Americo zitten schouder aan schouder. Ik heb geen stoel door de lucht zien vliegen. In plaats daarvan komen de emoties los, als alle spelers reeds het veld hebben verlaten, en een nog immer gevuld stadion uit in volle borst het ´El Rey!´ zingt (we are still the king).

Als je over een belevenis spreekt, dan was dit er zeker één!