Surfers Paradise

Zes weken full pull reizen. Alles gezien, gehoord en geproefd wat we van te voren in ons hoofd hadden zitten. Tijd om van de vakantie te gaan genieten en waar kan dat beter dan aan de Braziliaanse kust! Ik droomde van een uitgeklapte strandstoel uitgeklapt, 30 graden en het geluid van de golven op de achtergrond, een lekkere goud gele Brahma binnen handbereik en uiteraard Braziliaanse babes in traditionele beach-kledij! Niets bleek minder waar. Vier dagen bewolking en winderig, lege stranden en een bikini zou elke beach babe een blaasontsteking opleveren.

Florianoplis is de stad waar de Brazilaanse surfkampioenschappen worden gehouden en weer of geen weer, overal lopen brede surfdudes met plank rond. Elk nadeel heeft zijn voordeel, de bewolking zorgt ervoor dat ik niet tussen deze krachtpatsers in mijn zwembroek hoef rond te lopen. Verder staat de kustlijn vol met fancy vakantieoptrekjes van de rijkestinkerds uit Rio de Janeiro & Sao Paolo. Zelf scoren we ook een top appartment via onze "zaakwaarnemer" Ricardo die we ontmoeten op het station. De glimlach van die dikke Ronaldinho uit Corumba nog op mijn netvlies wist ik het niet zo zeker, maar Simone ging er volle bak voor en het blijkt maar weer eens dat het vrouweninstinct nooit liegt. Ons apartementje (inclusief blender) lag op slechts 100 meter van het strand, midden in het centrumpje van Barrio Lagoa... I-DE-AAL!

Tot slot van onze vakantie in Brazilië nog een bezoek gebracht aan de Brazilian first division. Fc Figueirense kreeg de #1 Sao Paoloop bezoek. De samba rolt helaas niet van de tribunes, maar de drums roffelen lekker en het temperamentvolle enthousiamse was wederom aanwezig. Top.

Mijn langste busrit ooit wacht op mij: 29 uur naar Buenos Aires, de cirkel (helaas) is bijna rond.

Salta

De bank

Iguazu Falls

De Iguazu watervallen behoren in de categorie Victoria Falls & Niagara Falls. Dit is het serieuze werk en is geen lullig pisstraaltje. De Iguaza Rio splitst zich voor de afgrond op in honderden beken en kananel en stort zich vervolgens over een lengte van twee kilomter van het plateau in de diepte. De kracht, omvang en het geroffel van biljoenen en biljoenen waterdruppels die 24-7 elke seconde uiteenspaten op de rotsen overtreft elke waterval experience. Dit komt waarschijnlijk het dichtste bij het schrikbeeld dat een wereldreizeriger op zijn netvlies had die vermoedde aan de horizon van de wereld af te zullen zeilen.

Een bootrit "onder" de watervallen overtreft elke wildwaterbaan in CentreParcs. De spray is zo dik dat drie seconde genoeg zijn om zeik en zeik nat te worden. Vette shit...De statistieken geven aan er bij de Victoria Falls (Zimbabwe & Zambia) meer liters water naar beneden donderen en tevens langer zijn. De Iguazu Falls zijn voor mij zonder twijfel meer indrukwekkend. De Devils Throat (260 graden) is de ultieme waterval ervaring. Gekker dan dit wordt het niet. Een oorverdovend lawaai en zoveel spray dat de zon zich er met moeite een weg weet door te banen.

Rendezvous

Vijf uur te vroeg stopt de nachtbus van La Paz naar Potosi in niemandsland. De velden bedenkt met een dun laagje sneeuw, de weg is spiegelglad door een laagje ijs en de wind is stervenskoud. Tweehonderd verder op de weg staat een bus, de vlammen slaan door het dak. De bus is in de mist op twee vrachtwagen ingereden en brand nu langzaam maar zeker tot op de velgen af. Drie personen hebben de impact van de klap niet overleeft, verschillende lopen met bebloede kleren verdwaast rond en een aantal gewonde Bolivianen liggen in de laadruimte van onze bus. In geen velden of wegen is een brandweerman of ambualnce te bekennen. Het is een lugubere gewaarwording in het holst van de nacht. Vijf uur later dan gepland komen we in Potosi aan...

In mijn drie maanden afwezigheid in Potosi lijkt er weinig verandert te zijn. De bankjes op de Plaza worden nog steeds bevolkt door oude baasjes en de mijnen zijn nog steeds operationeel. Wederom staat er een tour naar de mijnen op het programma en wederom ben ik verrast en onthutst door de omstandigheden waarin de mijners hun dagtaak volbrengen: niet van deze wereld!

World most dangerous road

De grindpad tussen La Paz en Corioco verbindt het Amazone gebied met de hooglanden van Bolivia. In slechts 56 kilometer daal of stijgt de weg meer dan 3500 meter! De Inter-Amerikcan Development Bank gaf de weg ooit de eervolle titel: "The World most Dangerous Road". Het Boliviaanse Ministerie van Toerisme had het zelf niet better kunnen bedenken.

Up-hill of down-hill? Lang getwijfeld, maar uiteindelijk heb ik ervoor gekozen de down-hill versie te doen. Met ons ski-avontuur in Chili nog in het achterhoofd heb ik Simone met een zakcentje bij een pedicure in La Paz achtergelaten. Gezien de schattingen (gemiddeld sterven er zo´n 200-300 mensen per jaar op deze weg) leek me dat het beste.....

De trip is inderdaad lijpe shit. Met 60/70 km per uur de berg afknallen op een enkele onverharde weg vol stenen en éénmansgaten. Overal langs de weg staan herdenkingskruizen voor de stakkers die na een vrije val van 100-150 meter de wereld vaarwel zeiden. De omgeving is spectaculair, het landschap verandert om de paar minuten, maar het is lastig om er van te genieten (laat staan fotos nemen) als je continue op 50 centimeter van de dood op een fiets balanceert. Twee stuppers in mijn groep maken full bodycontact met de weg, veel bloed maar geen botschade.

I survived the world most dangerous road...