Vijf uur te vroeg stopt de nachtbus van La Paz naar Potosi in niemandsland. De velden bedenkt met een dun laagje sneeuw, de weg is spiegelglad door een laagje ijs en de wind is stervenskoud. Tweehonderd verder op de weg staat een bus, de vlammen slaan door het dak. De bus is in de mist op twee vrachtwagen ingereden en brand nu langzaam maar zeker tot op de velgen af. Drie personen hebben de impact van de klap niet overleeft, verschillende lopen met bebloede kleren verdwaast rond en een aantal gewonde Bolivianen liggen in de laadruimte van onze bus. In geen velden of wegen is een brandweerman of ambualnce te bekennen. Het is een lugubere gewaarwording in het holst van de nacht. Vijf uur later dan gepland komen we in Potosi aan...
In mijn drie maanden afwezigheid in Potosi lijkt er weinig verandert te zijn. De bankjes op de Plaza worden nog steeds bevolkt door oude baasjes en de mijnen zijn nog steeds operationeel. Wederom staat er een tour naar de mijnen op het programma en wederom ben ik verrast en onthutst door de omstandigheden waarin de mijners hun dagtaak volbrengen: niet van deze wereld!
No comments:
Post a Comment