Copper Canyon Railway

De Copper Canyon Railway in het uiterste noorden is het laatste treintraject waarop personen worden vervoerd. Het spoor dwaalt door het spectaculaire en ruige berggebied ´Sierra Tarahumara´ en raast langs de canyons, die tesamen de naam `Barranca del Cobre` dragen. Het uitgebreide netwerk van canyons is tesamen vier keer zo groot is als de wereldberoemde Grand Canyon.

´s Nachts laat van Mazatlan in Los Mochis aangekomen, beland ik in een hotel dat zijn bestaansrecht niet ontleend aan het verschaffen van nachtrust. De buurman van het hotel exploiteert een stripclub en het hotel fungeert als bordeel. Ik had dit natuurlijk kunnen weten toen ik de vlekken in de lakens van mijn bed zag zitten. Maarja, soms leg je de link nu eenmaal niet zo snel! Vijf uur later, nadat ik de meest vreemde geluiden mij ter ore zijn gekomen en ik geen oog heb dicht gedaan, is het alweer tijd om mijn tas te pakken en mijn weg naar het treinstation te vinden.

Even de feiten op een rijtje.
- De officiële naam is: Ferrocarril Chihuahua al Pacifico
- Het traject is 655 km en overbrugt een hoogteverschil van +2300 meter
- 39 bruggen en 86 tunnels brengen de passagiers sinds 1961 van Los Mochis naar Chihuahua
- De reistijd is plus-minus 16 uur (met de nadruk op minus)


In veel hostels heb ik van nog meer reizigers vaak gehoord dat deze trip adembenemend is. Ik kan niet anders zeggen: het dramatische landschap, de beduizelende hoogteverschilen, tesamen met de laverende spoorlijn, picturesque tunnels en de toeterende trein in de afgelegen dorpjes, maken deze reis een buitengewone ervaring. De eerste kilometers gaan nog door een saai vlak agrarisch landschap, maar zodra de trein terugschakelt naar de eerste versnelling en zijn spoor omhoog baant in de Sierra Tarahumara is het simpelweg genieten. De trein snijdt door de canyons, langs stijle afgronden, knuffelt de wanden van de bergen en klimt hoger en hoger in de bergen. De wilde rivier ver onder de trein en de uitzichten op de uitgeslepen canyons en bergen (bergen blijven toch iets bijzonders voor een jongen uit de polder) zijn overweldigend. Vrijwel de hele reis heb ik met mijn camera uit het raam gehangen. Verschillende dorpjes laat ik aan mij voorbij gaan, alvorens aan het einde van de avond uit te stappen in Creeel. Tegen deze tijd was ik mijn verschrikkelijke nacht in Los Mochis allang vergeten...