Behalve cocaïne (dat hier zo goedkoop is dat ze er in het Gelredome de lijnen van kunnen trekken) is ook de faam van de Columbiaanse koffie Columbia ontgroeid. Vandaar dat ik met pupillen als koffieschotel en mijn ogen wijd open de laatste twee dagen in de Koffie regio heb getukt. Het waren niet mijn eerste koffieboerderijen maar zeker wel de interessantste. De boerderijen worden gerund door arme boeren, die op geheel tradionele en kleinschalige zelfvoorziende wijze te werk gaan. De koffie was subliem en de wandeling door de koffie regio wonderschoon. Het landschap is een lappendekken van koffievelden, bossen en grasland, waar maar geen einde aan lijkt te komen.
Het uitgaansleven in Salento is te vergelijken met een maandagavond in Andelst. Een potje pool schieten met de dorpsgek is de enige entertainment, maar welgoed voor mijn Spaans. Ik maak meteen van de gelegeheid gebruik om een veel gestelde en confronterende vraag te beantwoorden: ´Hoe gaat het met mijn Spaanse vaardigheden sinds ik de schoolbanken van Mexico heb verlaten?´ Laat ik het zo formuleren: Yo hablo Espanol, como yo bailo Salsa y Reagaton.
De tweede dag in alle vroegte op voor een trip naar Cocora, befaamd om haar wax palmen (heb mijn potje Murrays aangevuld!). Zonder na te denken op een paard gesprongen, even vergeten dat ik allergisch ben voor deze edele viervoeters. Het beestje de vrije teugels geven was niet het meest heldere idee dat ik de laatste maanden heb gehad. Binnen vijf minuten hang ik al niezend met mijn been in het prikkeldraad en is er weining over van mijn broek: No scarf, no proof! De kinderboerderij is nooit mijn favoriete hang-out geweest en mijn rijstel is nogal on-orthodox. Maar een setje blauwe ballen verder is mijn angstzweet inmiddels verdampt en geen ik als Billie-the-Kid mijn paard de teugels, een spoor van geschreeuw en stof achter mij laten: super kicken!
No comments:
Post a Comment