On top of the world

De trekkingen in Peru hebben mij op stoom doen komen. De volgende uitdaging is een gigant van 6088 meter BNP. De naam van deze big f*cker: Huayna Potosi. Voor het luttele bedrag van 120 USD wordt elke toerist, met welvaartsbuikje, de berg opgehezen.

Het is mijn eerste keer ijsklimmen en wellicht is een hoogte 5700 meter niet de ideale locatie om als groentje een pikhouweel te hanteren: living on the edge! Met een pikhouweel in je hand voel je je trouwens meer man heb ik ontdekt. Jammer dat dit heerlijke gevoel wordt gecompenseerd door de kuisheidsgordel waarmee je de berg wordt opgetrokken. De basisprincipes van ijsklimmen zijn simpel:
- Het touw is je beste vriend
- Houd je tong binnenboord
- The only way is up, beneden komen is van latere zorg

Vroeger heb ik op vakantie vol ontzag staan kijken naar bergen als Mont Maudit (4765 meter) en Monte Blance (4806 meter), deze rakkers lijken nu opeens molshopen. Een biologisch feitje tussendoor: De verschil in luchtdruk heeft niet alleen effect op oren, ook darmen zijn regelmatig opzoek naar een nieuw equilibrium! Het refuge is op 5200 meter. Probeer maar eens te slapen met een hartslag van 120 per minuut; zelfs je kont afvegen zorgt er alvoor dat je naar adem aan het happen bent.

`s Nachts om 1:00 uur is het startschot. De volle maan en de weerkaatsing op de sneeuw fungeren als zaklamp. Stap voor stap is de basisscholing voor elk pad omhoog. Als in `March of the Penquins` hobbel ik aangelijnd achter de gids aan opweg naar een nieuw hoogtepunt in deze trip. De wind is ijskoud en zes uur bergop voelt langer dan een zondagochtend op visite bij je familie. Het is puur afzien, doorbijten en doorgaan. De ultieme challenge zijn de laatste 230 meters met pikhouweel omhoog. Hakken als vanouds in je Aussie! Na een duizend doden te zijn gestorven is de overwinning adrealine-zoet. Net voor zonsopgang bereik ik de top en zonder twijfel is heb ik deze zonsopgang meer verdiend dan elke andere ooit...