Machu Picchu

Een déjà vu! Net als vroeger op de eerste maandag van september. Een lang sliert mensen siert de toegangspoort. Bepakt en bezakt met pakjes Taxi, Evergreens en een rolletje Mentos staat iedereen wiegend van linker naar rechter en wederom linkerbeen ongeduldig te wachten. Klokslag openen de poorten zich voor het publiek. De eerste werken zich haastig naar binnen. Vroeger werd er gerend voor De Python of Holle Bolle Gijs en zijn vrienden, nu staat een Kodak Moment van Machu Picchu zonder toeristen op het spel...
Volledig ingesloten door stijlle bergwanden en op een hoogte van ongeveer 2350 meter geïsoleerd en verscholen van de buitenwereld ligt Machu Picchu. Machu Picchu is één van de weinige bouwwerken van de Inca's die niet door de Spanjaarden zijn vernietigd. De reden hiervoor is simpel: die paëlla-vreters hebben het nooit kunnen vinden. Het is een mystiek en overweldigend plaatje. De locatie, de raadsels van de stad en de geheimen van de Inca´s maken van Machu Picchu een echt wereldwonder. Ondanks het commerciële tintje dat er aan Machu Picchu hangt is het bij verreweg de meest indrukwekkende archeologisch site die ik ooit gezien heb.

De Peruaanse gidsen lopen hier met een stijf plassertje rond als ze vertellen over de Inca cultuur en de sublieme bouwwerken die deze samenleving heeft voortgebracht. In de woorden van Johan Derksen: ik niet echt onder de indruk. Terwijl de Inca´s in de zestiende eeuw op blote voeten en in hun onderbroek stenen bergen op en af sjouwden en als ultieme kunde zomer en winter wisten te bepalen, zeilden andere samenlevingen met kompassen de wereldzeeën over, had de boekdrukkunst reeds zijn intreedde gedaan en was alcohol een algemeen goed.... Een stukje credit moet ik de Inca´s meegeven. Naadloos stapelen kunnen de Inca´s als de beste. De meeste stenen sluiten beter op elkaar aan dan mijn legoblokken!