De volgende stop is Arequipa. Deze goed geconserveerde kononiale stad wordt omringd door een paar giganten: El Misti (5822 meter), Chachani (6075 meter) en Pichu Puchi (5571 meter). Een heerlijke stad om een paar dagen rond te slenteren, koffie te drinken op een van de vele balkonnen, rond te slenteren, een boek -Shake hands with the Devil- op de Plaza del Armas te lezen of een biertje weg te werken in club Déja Vu. De ware reden om naar Arequipa af te reizen is de Colca Canyon, die zes uur ten noorden van Arequipa het land in tweeën deelt.
Tours in overvloed, maar deze keer even geen zin om als een kleuterklas te worden rondgeleid. In de slip-stream van de kleuterklassen ben ik zelf (met twee Nederlandse chicks) de canyon ingedoken. Prima keuze! Onderweg memorabele uitzichten in de één na diepste canyon van de wereld. Van Cabanaconde vier uur al glijend en vallend naar beneden. Wat naar boven gaat, komt weer naar beneden, maar wat naar beneden gaat komt niet vanzelfsprekend weer omhoog. Klimmen is niet mijn specialiteit, maar inmiddels heb ik de bovenbenen van Clarence Seedorf en de kuiten van Claudio Chiapucci in zijn jonge dagen. Niet alleen fysiek heb ik het moeten ontgelden ook mijn Nikes hebben geleden. De economische afschrijvingen waren al gemaakt, maar deze trip heeft ook flink ingehakt op de technische levensduur van mijn sneakers.
Het nationale symbool van de Andes Landen, oftewel `Die Wehrmacht` van de Zuid Amerikaanse hooglanden: Condors! Al zeilend navigeren deze big f*ckers (3 meter) over de witte toppen van de Andes. Het is een waanzinnig impossant gezicht en eveneens het ultieme bewijs dat ik in Zuid-Amerika ben. Geen gemakkelijke opgave om deze jongens op de gevoelige plaat vast te leggen. Close-ups normaal gesproken uitgesloten, zei het niet bij Cruz del Condor in de Colca Canyon. Samen met tenminste 100 andere camera geile toeristen heb ik me op de rand van de canyon met mijn 3x zoom uitgeleefd.
No comments:
Post a Comment